برای پیشرفت ورزش زرتشتیان باید کلوب ورزشی تشکیل شود

رستم سامیاکلانتری، انوشیروان فروغیان، خسرو خادمی کلانتری و شهریار خادمی کلانتری، چهار پیشکسوت رشته‌ی بسکتبال و از قدیمی‌های تیم فروهر هستند که سه تن آن‌ها امسال نیز با تیم پیشکسوتان فروهر در جام جان‌باختگان شرکت کردند و توانستند در میان جوانان بسکتبالیست عنوان دومی را ازآنِ خود کنند. پای حرفشان که نشستم هر ازگاهی نگاه‌شان خیره می‌شد، پلی به گذشته می‌زدند، گاهی آهی بر لبان‌شان می‌نشست، ولی پیشنهاد می‌دادند که چه کار کنیم تا بسکتبال‌مان دوباره بسکتبال شود و آماده بودند تا برای بهبود شرایط آستین بالا بزنند.

بسکتبال در هازمان زرتشتی نسبت به روزگار شما چه تغییری کرده است؟

خسرو خادمی کلانتری: الان فکر کنم باشگاه فروهر دیگر بسکتبالی ندارد و در رقابت خاصی شرکت نمی‌کند. آن زمان ما در لیگ دسته یک تهران بازی می‌کردیم. تا زمانی که حسن ذوالفقاری بود بچه‌ها دور هم جمع می‌شدند، مسابقات بود، مردم می‌آمدند و در باشگاه‌های تهران بازی می‌کردیم. اما پس از آن‌که عمو حسن در سال‌های ۷۲، ۷۳ کنار رفت و ما هم به دنبال زندگی خود رفتیم. پس از آن تنها دو سه بار در پیکارهای پیروان ادیان توحیدی (ارمنیان، آشوریان، کلیمیان، زرتشتیان) شرکت کردیم.

رستم سامیاکلانتری: در آن زمان از یزد تیم‌های قدرتمند نصرت‌آباد، خرمشاه، مزرعه کلانتر، قاسم‌آباد، نرسی‌آباد در جام جان‌باختگان شرکت می‌کردند. اما اکنون جام یگانگی در یزد با چند تیم برگزار می‌شود؟ همچنین کرمان تیم‌های کامکار و کاوه را داشت که دیگر نیستند.

شهریار خادمی کلانتری: ‌آن زمان تیم‌های خیلی خوبی داشتیم و باشگاه فروهر در پیکارهای کشوری شرکت می‌کرد، اما اکنون بسکتبال بیرون از جامعه‌ی زرتشتی پیشرفت کرده و ما خیلی پسرفت کردیم.

چه شد که دیگر باشگاه فروهر آن باشگاه پیشین نشد؟

خسرو خادمی کلانتری: اگر می‌خواهیم در پیکارهای کشوری تیم‌داری کنیم باید هزینه کنیم و فکر کنم باشگاه فروهر منبع درآمدی ندارد. آن زمان که باشگاه رونق داشت تابستان‌ها همه بچه‌هایشان را برای آموزش بسکتبال می‌آوردند، اما زمانی که پول نباشد باشگاه هم رونق ندارد و کسی فرزندش را برای آموزش بسکتبال نمی‌فرستد.

در زمان شما جو بسکتبال در هازمان زرتشتی چگونه بود؟

خسرو خادمی کلانتری: بسکتبال ورزش اول جامعه زرتشتی بود و همه باشگاه فروهر را به بسکتبال می‌شناختند چون در سطح حرفه‌ای بازی می‌کرد. آن زمان از یزد هم تیم‌های مزرعه کلانتر و خرمشاه خیلی خوب بودند، همچنین کرمان. کلا سطح بسکتبال خیلی بالاتر بود و قهرمان مشخص نبود. یک سال که جام جان‌باختگان در رستم‌باغ برگزار می‌شد ۱۱ تیم در پیکارها بودند که ۹ تیم برای قهرمانی آمده بودند! اما امسال یزد به زور یک تیم را دور هم جمع کرده است.

سطح کنونی ورزش در هازمان زرتشتی را چگونه می‌بینید؟

شهریار خادمی کلانتری: جدا از مهاجرت‌ها جامعه‌ی ما پیر هم شده است. همین جوانانی هم که هستند با اندیشه‌های ۴۰ سال پیش همچنان پیش می‌رویم و کسی نیست که آن‌ها را متحد کند.

خسرو خادمی کلانتری: ما کلا یک باشگاه دارای مجوز داریم که فروهر است و آن هم اکنون فعالیتی ندارد.

در این میان چه مشکلاتی از علاقه‌ی مردم به ورزش کاست؟

خسرو خادمی کلانتری: پیش از آن‌که باشگاه وصال را بسازند مردم هر روز پسین می‌آمدند در زمین آسفالته بازی می‌کردند و تا پایان شب همه می‌آمدند و بسکتبال بازی می‌کردیم. تنها قانونی که بود نباید داد می‌زدیم تا مزاحم کلاس‌های هنری نشویم و به گونه‌ای تبدیل به محل گردهمایی شده بود. اما پس از آن‌که وصال را ساختند و در پی آن قوانینی که وضع شد این گردهمایی تعطیل شد.

شهریار خادمی کلانتری: ولی من فکر می‌کنم در آن زمان تفریح‌های کنونی نبود و تنها تفریح‌مان رفتن به باشگاه و بسکتبال بازی کردن بود. همچنین آن زمان هر خانواده چند فرزند داشت و مانند امروز تک‌فرزندی نبود. آن زمان باشگاه فروهر به تنهایی ۸ یا ۹ تیم داشت که شاید خیلی از آن‌ها بسکتبالیست نبودند ولی می‌آمدند و تمرین می‌کردند، چون تفریح‌شان بود. آن زمان رده‌های سنی گوناگون داشتیم نه مانند الان که ما با ۵۰ سال سن باید با جوانان بازی کنیم.

شما اگر جای مسوولان باشگاه فروهر بودید چه می‌کردید؟

انوشیروان فروغیان: باید شیوه‌ی مدیریت باشگاه تغییر کند و کسی بیاید که مدیریت ورزشی بلد باشد.

خسرو خادمی کلانتری: باید هزینه کنند و تیم‌داری کنند و بچه‌ها را دور هم جمع کنند. یک روز را در هفته باید بگذارند و مردم را در باشگاه فروهر جمع کنند تا بسکتبال بازی کنند و استعدادها را پیدا کنیم.

شهریار خادمی کلانتری: باید انجمن‌هایمان با هم همازور شوند و یک کلوب ورزشی متحد در باشگاه فروهر درست کنند. کلوبی که همه‌ی ورزش‌ها را پشتیبانی کنند و زرتشتیان بتوانند در آن ورزش هر ورزشی که بخواهند انجام دهند. همچنین باید امکانات ورزشی‌مان واقعا در دسترس همکیشان قرار گیرد و همگانی شوند.

چه کسی مسوولیت این کلوب را بر دوش گیرد؟

شهریار خادمی کلانتری: تامین بودجه‌ی آن تنها از انجمن زرتشتیان تهران برمی‌آید ولی مسوولیت باید با خود کلوب باشد و شاید نماینده بتواند در این راه یاری‌رسان باشد.

خسرو خادمی کلانتری: در پاسخ به شهریار می‌گویم انجمن نخست باید یک کمیسیون تخصصی ورزشی داشته باشد. ورزش خودش مشکلات فرهنگی جامعه را حل می‌کند. من فکر می‌کنم مسوولیت آن باید با سازمان فروهر باشد.

در پایان پرسیدم اگر قرار باشد این کلوب ورزشی شکل بگیرد شما حاضرید برای آن چه کاری انجام دهید و هر چهار تن در پاسخ گفتند «همه کار».