کتاب گل و گیاه در هزار سال شعر فارسی جستاری است که به بررسی بهره‌گیری سرایندگان چکامه‌ی کلاسیک فارسی از نام گل‌ها و گیاهان از آغاز تا 50 سال پیش از مشروطیت پرداخته است.
به گفته‌ی بهرام گرامی، نویسنده‌ی کتاب، فروغی بسطامی و قاآنی شیرازی سرایندگانی هستند که در واپسین بخش این پژوهش جای گرفته‌اند. وی در بخشی از این نوشتار می‌گوید: سرایندگان کهن شناخت و آگاهی کاملی از ویژگی‌های رویشی، رنگ، ریخت، آب وهوا و زمان رویش گل‌ها و گیاهان داشتند و بسیار هوشمندانه و زیرکانه و به گونه‌ای آرمان‌مند این ویژگی‌ها را درست در جای خود به کار می‌بردند. درباره‌ی سرایندگان هم‌روزگار هم پژوهش‌هایی را آغاز کرده‌ام. اگرچه گفتن این جستار ممکن است برای برخی خوشایند نباشد، ولی می‌توان گفت که درون‌مایه‌ها و تشبیه‌هایی که سرایندگان نوپرداز در سروده‌های خود به‌کار برده یا می‌برند دیگرگون از گونه‌ی کاربرد آن در ادبیات کهن ما است و پاسخ‌گو نیست. برای نمونه یک سراینده‌ی هم‌روزگار از گل‌هایی در شهر یا خانه‌ی د لدار خود سخن می‌گوید که این گل‌ها به هیچ‌روی در یک زمان یا در یک جا نمی‌رویند.
نوشته‌ی بالا با عنوان «قدر مجموعه‌ی گل مرغ سحر داند و بس» بخشی از گفت‌وگوی امرداد با بهرام گرامی، پژوهش‌گر و نویسنده‌ی «کتاب گل و گیاه در هزار سال شعر فارسی»است.
متن کامل این گفت‌وگو را می‌توانید در رویه‌چهارم(ادب و هنر) شماره‌ی 367 امرداد بخوانید.
