جشن آبانگان از جشنهای ماهیانهی زرتشتیان است که در روز چهارم آبانماه بر پایهی سالنمای رسمی کشور و روز آبان از ماه آبان در گاهشمار زرتشتی برگزار میشود. در گاهشمار زرتشتی روز دهم هر ماه آبان نامیده میشود. ایرانیان برابر آیین، هرگاه نام روز و نام ماه برابر میشد آن روز را جشن برپا میکردند. زرتشتیان نیز در این روز همانند دیگرجشنها در آتشکدهها به نیایش میپردازند و برای گرامیداشت فرشتهی نگاهبان آبها، به کنار جویها و قناتها رفته و با خواندن اوستای آبزور درخواست فراوانی بارش میکنند، اهورامزدا و آفریدههای نیک او را میستایند.
درود و ستایش و توانایی و آفرینباد به اهورامزدای فروغمند، باشکوه و به امشاسپندان و به آبهای خوب مزدا داده، به همهی ستودگان مادی و مینوی و فروهرهای پاکان و راستان که پیروز و پرتوان هستند. همازور آبان ایزد، مینوی فراوانی آب و آبادانی و فرآوردههای کشاورزی و دامداری و سرسبزی و خرمی و مردمان جهان باشیم. آبهای فروچکیده و گردآمده و روان شده و خوب کنش اهورایی را میستاییم. «اوستا آبزور»
آب در کنار سه آخشیج دیگر (خاک، هوا، آتش) در میان ایرانیان باستان از ارزشمندی ویژهای برخوردار بوده است. وجود ایزدان گوناگون نگهبان بر آن و نوشتههای ایرانی و انیرانی همه گواه ارزشمندی این آخشیج در میان ایرانیان باستان و زرتشتیان است.
چهارم آبانماه به سالنمای خورشیدی، جشن نیک و فرخنده آبانگان شاد باد. ایرانیان از هزارههای دور، این جشن خجسته را برگزار کرده و گرامی داشتهاند. واژهی جشن و سرچشمهی شادی راستین را میتوان در گفتههای اَشوزَرتشت اسپنتمان بهدست آورد. آن پیامبر بزرگ، خوشبختی و شادی راستین را در خوشبخت و شاد کردن دیگران میداند. از دیدگاه وی خوشبختترین و شادترین، مردمانی هستند که با همهی نیرو و توان میکوشند تا سودرسان و پیشبرندهی جهان هستی شوند. آرامش، آشتی، دانش و خرد را گسترش دهند و جهانی نو برپایهی آیین راستی بسازند. چنین باد.
نماهنگ شادباش سالنمای راستی در شادروز جشن آبانگان شادیبخش دلها باد.
سالنمای راستی با بیش از ۷۰ سال پیشینه
جشن آبانگان از جشنهای ماهیانه برابری نام روز و ماه است. آبان به چم (:معنا) آب و هنگام آب است و یکی از آخشیج (:عناصر) پاککننده نزد زرتشتیان است. دربارهی پیدایش جشن آبانگان بازگویههای (:روایت) تاریخی است که در پی جنگهای دیرپا میان ایران و توران، افراسیاب تورانی فرمان داد تا کاریزها و نهرها را ویران کنند. پس از پایان جنگ پسر طهماسب که «زو» نام داشت دستور داد تا کاریزها و نهرها را لایروبی کنند و پس از لایروبی آب در کاریزها روان شد و ایرانیان آمدن آب و رهایی از خشکسالی را جشن گرفتند. در دوران پیش از اَشوزرتشت پرستشگاههای آب به نام معبد آناهیتا یا ناهید نامیده میشدند. آب نماد نیرومندی زیبایی و بالندگی است و همانند آتش جزو چهار آخشیج و شایستهی پاسداشت است و به هیچگونه پرستش نمیشود. در باورهای ایران کهن، ایزد نگهبان آب بهمانند زنی زیبا و بلند بالا بیان شده و برگردونهای (ارابه) که ابر و باد و باران و تگرگ اسبهای آن هستنند، سوار است. در اوستا سرودهی آبانیشت دربارهی ارج نهادن و پاک نگهداشتن آب است.
سالنمای راستی: تهران، خیابان حافظ، پایینتر از کریمخانزند، ابتدای پل حافظ، نبش خیابان ولدی، پلاک 420
دورواج 88938812-021 پیامگیر 88731949-021
