آبان آمد تا بسپارد انار به دست «چله»

آبان آمد که او انار را از دستان پاییز به «چله» بسپارد. آبان، ماه آب و انار رسید. …

آفتاب پاییزی که به روز‌های بی‌تابی خود نزدیک می‌شود، فصل تازه‌ای از کار و تلاش را نوید می‌دهد. پاییز، فصلی به سرخی انار، فصل رسیدن، فصل چیدن این میوه‌های سرخ است. انار مانند فانوس‌های آویزان، با هر وزش باد پاییزی، بر شاخه‌ها تکان می‌خورند و برخی که دیگر توان سر به مُهر ماندن دانه‌ها را ندارند، تَرَک خورده و دانه‌های دلشان پیدا می‌شود.
انار فصل ندارد، چهار فصل سال آذین باغ است. بهار شکوفه می‌دهد، با صبوری بهار را سپری می‌کند. تابستان گل‌انارهای دیدنی در لابه‌لای برگ‌های سبز، می‌شوند گلناری سرخ، نوازش‌گر چشم هر بیننده. پاییز به بار می‌نشیند. زمستان که از راه می‌رسد، انارهایی که دستی به چیدنشان تا آن بالا نرسیده، همچنان مانده بر سرشاخه‌ی بی‌برگ‌وبار، خودنمایی می‌کنند. دانه‌های نشسته بر دلشان، می‌شوند چونان جان‌مایه‌ای برای پرندگان مانده در سرمای زمستان.
این جشنواره‌ی رنگ با فرارسیدن پاییز و به بارنشستن درختان انار، می‌شود جاذبه‌ی گردشگری در جای‌جای ایران‌زمین. امسال کرونا فرصت برگزاری این پربازدیدترین جشنواره‌ی گردشگری کشور را از شهرستان تفت و روستای زرتشتی‌نشین مبارکه یزد گرفت.
ایرانیان، انار را گنجینه‌ای از نیرو و زیبایی‌بخش می‌شناسند. «انار» از دیرباز میوه‌ی غم و شادی ایرانیان بوده است. این میوه همواره در آیین‌های دینی چون گهنبارها، جشن‌های ماهانه، آیین‌های درگذشتگان و آیین گواه‌گیری ایرانیان در میان چیدنی‌های سفره‌ی آیینی به چشم می‌خورد. فرآورده‌های میوه‌ی انار مانند رب انار، آب انار، مربای انار، لواشک انار، شربت انار، سرکه انار و حتا دیگر بخش‌های درخت انار مثل گل، دانه، پوست، ساقه، ریشه و برگ آن همگی کاربردی هستند.
روستاهای یزد در این روز‌های پاییزی، رنگ و بوی انار دارد. با گشت‌وگذاری در کوچه‌باغ‌ها می‌بینیم روستاییان باغداری که دسترنج یک‌ساله‌ی خود را برداشت می‌کنند. انارچینیِ روستای زرتشتی‌نشین مزرعه‌کلانتر و نصرت‌آباد یزد، در قاب نگاره به نمایش درآمده است:

فرتورها از فیروزه منوچهری است.

4090