ز باد و ز باران نیافته گزند

تندیسی استوار و مصمم از چکامه‌سرایی میهن‌دوست و کودکی که در پایین آن نشسته است، برای همه ما یادآور میدان فردوسی است که امروز 58 ساله شد.
اما داستان زمانی آغاز می‌شود که انجمن حفظ آثار و میراث ملی ساخت آن را به استاد ابوالحسن‌خان صدیقی پیشنهاد می‌کند. در آن زمان روانشاد صدیقی در ایتالیا به سر می‌برده است، او بی‌درنگ کار را آغاز می‌کند و در مدت زمان یک سال تندیس فردوسی بزرگ را از جنس سنگ مرمر می‌سازد.
17 خرداد ماه 1338 فریدون صدیقی تندیسی که پدرش ابوالحسن صدیقی ساخته بود را در میدان فردوسی نصب کرد. فریدون صدیقی، فرزند ابوالحسن خان صدیقی درباره‌ی کودک نشسته در پای فردوسی گفته است که این کودک، کودکی زال در کوه البرز است. از همین رو این تندیس بر روی تته سنگ بزرگی که نشان دهنده کوه البرز است ساخته شده است.
او 83 تندیس ساخت که نامدارترین آن‌ها، تندیس‌های‌‌های نادرشاه افشار در مشهد، ابن سینا در همدان، سعدی در شیراز، خیام در پارک لاله و فردوسی در میدان فردوسی تهران است.
این سومین تندیس فردوسی است که در میدان فردوسی نصب شده است. نخستین تندیس دهم مهرماه سال 1324، همزمان با جشن مهرگان، در میدان فردوسی نصب شد. پیشنهاد ساخت این تدیس از سوی جمعی از پارسیان هند و در روزهای آیین جشن هزارمین سال تولد فردوسی و گشایش آرامگاه این چکامه‌سرای نامدار پارسی مطرح و با پذیرش مسوولان انجمن آثار ملی، ازسوی راس بهادر ماترا – مجسمه‌ساز هندی- ساخته شد.
تندیس پارسیان پس از سال‌ها به رو‌‌به‌روی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران برده شد و تندیسی دیگر در این میدان جای گرفت که پس از زمان کوتاهی تندیس کنونی جایگزین آن شد و تاکنون پابرجاست.
نخستین تندیس فردوسی را لرنزی تندیس‌ساز نامدار  فرانسوی ساخته است. 410 دانشجوی ایرانی در فرانسه هر یک از 20 تا 100 فرانک پول خود را دهش می‌کنند تا نخستین تندیس فردوسی را لرنزی نام آشنا بسازد. پول گردآوری شده بسیار کمتر از پولی بود که برای ساخت تندیس لازم است. اما لرنزی زمانی که از دهش دانشجویان آگاه شد، کار را پذیرفت. «ابراهیم چهرآزی»، متخصص اعصاب و روان و نماینده‌ی دانشجویان که بر آن بود به هر صورت در کنگره بین‌المللی فردوسی همکاری نماید به درخواست لرنزی، سروده‌های شاهنامه فردوسی را برای او خواند تا این استاد بتواند با الهام از اشعار حماسی فردوسی، نگاره‌ای از چهره او را طراحی کند. این تندیس در سال ۱۳۱۳ خورشیدی، پیش از برگزاری کنگره بین‌المللی فردوسی، در باغ نگارستان بر پا شد و دانشجویان به خواست خود رسیدند.
چهره‌ی تندیسی که لرنزی از فردوسی ساخت با تندیسی که ابوالحسن خان صدیقی از خداوند سخن پارسی ساخته است یکی نیست. امروزه همه‌ی ما چهره‌ی فردوسی را با تندیس صدیقی می‌شناسیم پس شایسته است اگر از کنار این تندیس گذشتیم افزون بر فردوسی بزرگ بر روان پاک ابوالحسن صدیقی نیز درود بفرستیم.

 یادش گرامی باد.