زرتشتیان با فرارسیدن سی‌روزه‌ی فردی که از دنیا رفته چنانچه همسایگان دوست داشتند مهربانی او را که در زمان زندگی بدان بدهکار بودند تلافی کنند با هماهنگی صاحبان سوگ، شمع و لنگری برایش می‌بردند.
لنگری سینی گرد و لبه‌داری از جنس برنج است که درون آن شمع گذاشته و می‌گردانند.
سفره‌ی سی‌روزه نیز مانند سفره‌های دیگر گسترده می‌شود. نخست آنجا را آب و جارو می‌کنند تالار(پسکم) یا اتاق پاکی (ورون و تن) که در آن گِل سفید روی زمین پاشیده می‌شود. گِل سفید جدا از ویژگی ضدعفونی، راهنمای مردم نیز هست که بدانند به کجا باید بروند. یعنی گِل سفید از در خانه می‌پاشند تا جای سفره، همانند بیمارستان‌ها که خط آزمایشگاه یا صندوق و یا … دارند. در سفره‌ی سی‌روزه نیز نمادهای شش امشاسپندان جای دارند، ظرف آتشدان، ظرف شیر، ظرف آب که ظرف‌های فلزی خود نماد امشاسپند شهریور و سفره نماد امشاسپند سپندارمزد هستند. نان و کماج و سیروگ نیز در میان سفره به چشم می‌آیند و افزون‌بر آن میوه‌های فصل و شاخه‌ی گل و مورد که نماد امشاسپند امرداد هستند نیز همگی در همه‌ی سفره‌ها هستند.
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری است با عنوان«شمع و لنگری» به قلم شهریار هیربد که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویه‌ی سوم(مردم) شماره‌ی 432 هفته‌نامه‌ی امرداد بخوانید.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
