آینده همواره آبستن امید و آرزوست، جولانگاهی بی‌مرز تا آن‌سوی افق‌های بیکران امید. این امیدِ دل‌پذیر و آرزوهای دل‌خواه، هرگاه با سرنوشت ملتی گره بخورد جز با کوششی همگانی و پویشی از سر مهر به آینده‌ی آن سرزمین و آیندگانش به‌دست نمی‌آید. ایرانیان همواره و در همه‌ی فراز‌و‌نشیب‌های تاریخی در پی روزهای نویدبخش و روزگاران پرامید بوده‌اند.
آنچه در اینجا می‌خوانید پرسش‌های امرداد از کارشناسان و پژوهشگران فرهنگی، هنری، اجتماعی و حقوقی درباره‌ی چشم‌انداز و آینده‌نگری آنان برای فردای ایران است.
اسماعیل کهرم، بوم‌شناس و کنشگر محیط زیست
آرزوی من محیط زیست سالم و پاک است و نیز توجه مردم و دولت‌مردان ایران به محیط زیست فرقی هم نمی‌کند که هوا و خاک باشد یا موجوداتی از پرنده و چرنده و خزنده که در آن زندگی می‌کنند. باید به جنگل‌ها هم توجه بیشتری داشت. این آرزوی هر کسی است که به ایران و ایرانی دل‌بستگی دارد. اما اگر وضع محیط زیست ما به همین‌گونه ادامه پیدا کند، امیدی به بهترشدن نیست و باز این مساله به‌دست فراموشی سپرده خواهد شد …
کیوان ساکت، آهنگساز، نوازنده‌ی تار و سه‌تار، نویسنده و استاد دانشگاه
اگر من در جایگاه تصمیم‌گیری برای موسیقی در سده‌ی پیش‌رو بودم نخست صدای بانوان را آزاد می‌کردم تا صدای این بخش از هنرمندان نیز به گوش جان مردم هنردوست برسد. آموزش موسیقی را سامان می‌دادم. کتاب‌های آموزشی هنرستان که کاربردی نیست و در آموزش هیچ شوق و انگیزه‌ای برای هنرجو ایجاد نمی‌کند را با کتاب‌های سودمند و تازه عوض می‌کردم…
میرجلال‌الدین کزازی، نویسنده، چکامه‌سرا پژوهشگر فرهنگی و استاد دانشگاه
آرزوی من در پیوند با ادب پارسی به همان‌سان زبان شکرین و دل‌آویز پارسی که این ادب گرانسنگ بی‌همانند جهانی در آن آفریده و پرورده شده است و می‌شود، در سده‌ی آینده این است که ایرانیان، پارسی‌زبانان ارج و عرض گرانمایه و هنگفت سخن پارسی را از سویی، از سویی دیگر زبانی را بدانند که بستر این سخن سخته‌ی ستوار ستوده است. به دریغ می‌بینیم که چندی‌ست که ادب پارسی به همان‌سان زبانی که این ادب در آن پدید می‌آید در گاهواره و خاستگاه خویش بدان‌سان که می‌سزد و می‌شاید ارج نهاده نمی‌شود. ما در روزگاری به‌سر می‌بریم که روزگار گسست و بیگانگی‌ست در زمینه‌های گوناگون از آن میان به‌ویژه در زمینه‌ی فرهنگی گسترش فن‌آوری رسانه‌ای گونه‌ای گسست و بیگانگی فرهنگی و تاریخی را در کشورهایی که پیشینه‌‌ای دیرینه در تاریخ دارند و فرهنگی گرانسنگ و دیریاز را پدید آورده‌اند مایه و پرورنده شده‌اند. در آن میان ایران؛ فن‌آوری رسانه‌ای در ایران به‌ویژه با رویکردی پرشور همراه گردیده است در کشورهای دیگر هم داستان همین است اما من می‌انگارم که در ایران ژرفایی بیشتر یافته است زیرا کشورهایی که این فن‌آوری را پدید آورده‌اند اندک‌اندک از آن می‌گسلند، دوری می‌جویند، به زمینه‌هایی دیگر می‌گرایند یا از این فن‌آوری به‌گونه‌ای سوی‌مند و آگاهانه بهره می‌جویند با برنامه‌ریزی، با پیش‌اندیشی …
پژمان موسوی، روزنامه‌نگار و سردبیر دوماهنامه‌ی فرهنگی-اجتماعی مروارید
مطبوعاتِ کاغذی می‌ماند، تردید نکنید
مطبوعاتِ کاغذی می‌ماند، این نه‌تنها آرزو و آرمانِ من، که بایستگی سده‌ی تازه است؛ بایستگی‌ای برآمده از عصرِ سرگردانی و حاکمیتِ مطلقِ فضای مجازی در سپهرِ رسانه‌ایِ ایران. عصری که در آن «اعتبار منبع» از دست رفته است، دروغ و شایعه سکان‌دار شده است، تحلیل و تفسیر و روایت، رنگ‌باخته است و هر چه مانده، مُشتی خبرِ راست و دروغ است که هر روز در فضای مجازیِ رسمی و غیررسمی، دست‌به‌دست می‌شود؛ موضوعی که «تمرکز» را از ما گرفته و بسیاری‌مان را مصرف‌کننده‌ی صرفِ تولیداتِ چندرسانه‌ای کرده است …
طیبه عزت‌اللهی دکترای پژوهش هنر
برای آینده دو چشم‌انداز می‌توانم برشمارم. یک چشم‌انداز مثبت است و دیگری منفی. گونه‌ی مثبت آن چنین است که در بخش فرهنگ بومی کشور، پژوهش‌های میدانی انجام شود و پژوهشگران به این حوزه اهمیت بیشتری بدهند. بخش منفی نیز چنین است که پژوهشگران بیگانه از فرهنگ کشور شده‌اند و آنچه را که به فرهنگ ما بازمی‌گردد، نادیده می‌گیرند. البته آرزوی من این است که بخش مثبت پژوهش‌های هنری پُربارتر باشد؛ هر چند با توجه به تجربه‌ای که در بخش پژوهش دارم، می‌دانم که مطالعات میدانی چندان پُربار نیست …
آنچه در بالا آمده است بخشی از گفت‌وگوی کارشناسان و پژوهشگران زمینه‌های گوناگون فرهنگ، اقتصادی و اجتماعی پیرامون چشم‌اندازشان به آینده در سده‌ی پیش‌رو است.
علیرضا اسانلو، کیهان ملکی، هویک به بو، اشکان زارعی، آرش نورآقایی و افشین بختیار از دیگر چهره‌های فرهنگی و هنری هستند که دیدگاه خود را برای آینده‌ی ایران بازگو کرده‌اند.
متن کامل این گزارش را در رویه‌های 9 و 16 شماره‌ی 347 امرداد (ویژه‌نامه‌ی نوروز و زرتشتنامه) بخوانید.
شماره‌ی 437 هفته‌نامه‌ی امرداد (واپسین شماره‌ی هفته‌نامه در سال 1399 خورشیدی) به همراه «ویژه‌نامه‌ی نوروز » و «زرتشتنامه» از دوشنبه هجدهم اسفندماه 1399 خورشیدی، در روزنامه‌فروشی‌ها و نمایندگی‌های امرداد در دسترس خوانندگان قرار گرفته است.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
