به کدامین گناه

به کدامین گناه (أَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ )، تاریخ درس‌های عجیبی با خودش دارد، درس‌هایی که گاهی برای ما عزت‌نفس به همراه دارد همچنین تاریخ بارها به ما یادآور می‌شود که نباید دچار خودشیفتگی گردیم که آفتی زیان‌بار است.
بی‌گمان می‌دانید سرزمینی که نام ایران بر آن می‌نهیم روزگاری آفتاب در مرزهای آن غروب نمی‌کرد و در عظمت و شکوه فرمانروایی ایران باستان بسیار شنیده‌ایم اما آنچه افتخار ماست پهناوری سرزمین ایران در گذشته‌های دور نیست بلکه منش ایرانیان امروز می‌تواند باعث افتخار ما باشد. ما به آنچه هستیم باید افتخار کنیم نه به آنچه بودیم. افتخار به آنچه بوده متعلق به کسانی است که بوده‌اند و نه کسانی که هستند. البته این سخن بازدارنده از این نیست که نیاکان خود را مایه‌ی مباهات و بالندگی خود ندانیم و صد البته اگر که راه نیک ایشان را در پیش گیریم خود نیز شایستگی ایستادن بر بلندای افتخار را خواهیم داشت.
در روزگارانی که عرب جاهلیت دختران را زنده‌به‌گور می‌کرد، نیاکان ما تاج پادشاهی بر سر بانوان این سرزمین می‌گذاشتند. این افتخار متعلق به نیاکان ماست.
آنگاه که می‌شنویم در کشور کانادا اجساد کودکانی (به کدامین گناه) در یک مدرسه پیدا شده مطمئن میشویم که این تصور که فقط عرب جاهلیت چنین زشت‌کردار بوده نادرست است. لازم است که یادآور شوم زمانی که برپایه‌ی انگیزه‌های ایدئولوژیک با کودکان کانادا چنین می‌کردند ما در این سرزمین با احترام به باورها و اعتقادات همگان، بهترین آینده‌سازان را در مدارس خود پرورش می‌دادیم. این افتخار متعلق به خود ماست.
هازمان زرتشتی افتخار دارد که همزمان با طلوع آزادی و آغاز مشروطیت، پیشرو در احداث بهترین و مدرن‌ترین مدارس در سطح کشور بوده و دانش‌آموزانی از این مدارس فارغ‌التحصیل شده‌اند که از نام‌آوران این سرزمین هستند. در همه‌ی مدارس ما تا همین چندی پیش خدمات یکسانی به همکیش و غیرهمکیش ارائه می‌شد و هرگز تفاوتی میان فرزندان ایران قائل نبودیم. هرچند در چند سال اخیر برخی از مدارس ما به عللی حالت خاص پیدا کرده‌اند اما هنوز هم مدارسی را در اختیار داریم که پذیرای همه فرزندان این سرزمین هستند که این خود موجب افتخار این جامعه برای همیشه تاریخ است.
قیاس اینکه یک‌صدسال پیش در کانادا مدرسه را گورستان کودکان می‌کردند و ما در فیروزبهرام و …. مدرسه را سکوی موفقیت فرزندان ایران می‌کردیم به اندازه کافی شگفت‌انگیز است اما مهاجرت امروز فارغ‌التحصیلان فیروزبهرام و نوشیروان و … به کانادا شگفت‌انگیز نیست، دردآور است. ما را چه شده، چگونه است که دست طلب به گمشدگان لب دریا دراز کرده‌ایم. آنان که قریب دانش و معرفتند چگونه غربت را بر خود هموار کرده و به سوی آن دیار سرد و یخ‌زده در دوردست‌ها پر گشوده‌اند. در آن دیار چه دیدند که در اینجا نیافتند. با این موج مهاجرت نخبگان، بیشه از شیران تهی گشته، حال هازمان خوب نیست. حال مدارس هم خوب نیست. انجمن زرتشتیان تهران در پویش آن است که دست به کاری زند که غصه سرآید فراخوان داده تا هر کس می‌تواند پا پیش نهاده و پیشنهاد بدهد. بود کز طرفی، مردی از خویش برون آید و کاری بکند.
بابک شهریاری – خرداد 1400

*بابک شهریاری هموند هیات‌مدیره گردش 44 انجمن زرتشتیان تهران