پژوهشگر جوان زرتشتی، دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی پیش‌بینی اجتماعی از سخنرانان رویداد تِداِکس میدان ارگ کرمان، 29 آذرماه از ایده‌ای می‌گوید که چشممان با آن برق میزند.
رادمان خورشیدیان، دانش‌آموخته‌ی کارشناسی ارشد آینده‌‌پژوهی اجتماعی از دانشکده‌ی جامعه‌شناسی دانشگاه ترنتو-ایتالیا و هموند هیات بنیان‌گذار انجمن آینده پژوهان ایتالیا در سخنرانی با عنوان «چشممان با چه کاری برق میزند» از خویشکاری لذت‌بخش و خویشکاری خودش به عنوان یک آینده‌پژوه سخن می‌گوید. رادمان خورشیدیان در گفت‌وگو با امرداد با اشاره به این نکته که عنوان‌های تداکس باید مبهم، پرسشگر و جذاب باشد و لزوما علمی نیست، درباره‌ی عنوان سخنرانی خود گفت: لحظه‌ای که آدم‌ها خویشکاری و کار دلخواه خود را پیدا می‌کنند و به آن می‌پردازند، خوشی و شادی واقعی را در وجودشان حس می‌کنند. در آن لحظه برق جذابی از احساس خشنودی و رضایت در چشمانشان پدیدار می‌شود. عنوان چشممان با چه کاری برق میزند به آن لحظه‌ی رضایت از خویشکاری برمی‌گردد.
وی در ادامه درباره‌ی مفهوم خویشکاری گفت: خویشکاری به کاری گفته می‌شود که شخص در آن توانمند است و در اوج انجام آن به لذت و سرخوشی می‌رسد. کاری اثرگذار، ماندگار و کارآمد است. چون شخص در انجام این کار توانمند است و نیازی از دیگران را برآورد می‌کند پس می‌تواند با انتخاب آن به عنوان حرفه، درآمد نیز به دست آورد. خویشکاری حالت بهینه‌ای از مجموعه‌ی کارآفرینی، توانمندی، لذت و تفریح است. در این سخنرانی راهکار و ایده‌ای ارایه می‌شود که چگونه شخص بتواند خویشکاری لذت‌بخش و توانمندی درونی خودش را پیدا کند. آن را به فرآیندی تاثیرگذار و ماندگار با بازده و بهره‌وری برای جامعه عملیاتی کند. به دنبال آن سود ببرد و به کسب درآمد بپردازد. پی بردن به این خویشکاری موجب سرخوشی و شادی می‌شود.
این پژوهشگر در ادامه افزود: خویشکاری واژه‌‌ای 3000 ساله است. در متون زرتشتی نیز به این مفهوم باستانی اشاره شده است که همه‌ی آفریده‌ها یک خویشکاری و کارکردی را در جهان دارا هستند. آدمی نیز باید در هستی یک خویشکاری داشته باشد. زندگی آدمی در نبود خویشکاری انگار کامل نیست.
رویداد تداکس میدان ارگ کرمان با عنوان «Stop Over»آدینه ۲۹ آذرماه 1398 خورشیدی در مرکز تحقیقات هایتک واقع در هفت باغ علوی کرمان برگزار می‌شود. آگاهی بیشتر از این رویداد در تارنما به نشانی https://tedxarqsquare.com در دسترس است.
«تِد» به عنوان یک سازمان جهانی غیردولتی و غیرانتفاعی در راستای گسترش ایده‌ها در سراسر جهان، در سال 1984 به صورت یک کنفرانس چهار روزه گشایش یافت. این سازمان برای رسیدن به آرمان خود از متفکران، ایده‌پردازان و فعالان پیشرو در سطح جهان دعوت می‌کند تا مهم‌ترین ایده‌های خود را در قالب یک سخنرانی قوی و تاثیرگذار در بیشینه زمان 18 دقیقه بازگو کنند. این گفتگوها سپس در تارنمای تد (TED.com) به صورت رایگان برای عموم به اشتراک گذاشته می‌شوند.
تد (TED) سه حرف اول کلمات تکنولوژی (Technology)، سرگرمی (Entertainment) و طراحی (Design) است که محورهای اصلی اولین همایش آن بود. البته امروزه حوزه‌ی فعالیت‌های تد فقط به این موضوعات محدود نمی‌شود و در حال حاضر از همه‌ی رشته‌ها و فرهنگ‌هایی که به دنبال ترویج فلسفه‌ی وجودی آن یعنی درک عمیق‌تر است، استقبال می‌کند. همچنین در سخنرانی‌های تد اثری از تبلیغ برای هیچ عقیده‌ی سیاسی یا مذهبی و هیچ کالای تجاری دیده نمی‌شود، چراکه تد جایی برای گسترش ایده‌ها است.
هدف “تداکس” TEDX گسترش ایده‌های ارزشمند است. این برنامه که شامل رویدادهایی بومی و خودساخته می‌شود، توسط “TED” ساخته شده است. عبارت “اکس” در آن نشان‌دهنده‌ی رویدادی است که به صورت مستقل از “تد” برگزار می‌شود. در این رویدادها افراد را گردهم می‌آورند تا بتوانند شرکت در رویدادی شبیه به کنفرانس‌های “تد” را تجربه کنند. برگزارکنندگان تدکس باید تمامی قوانینی که در رویداد TED وجود دارد را رعایت کنند.
سخنرانان رویدادهای تداکس افرادی با ایده‌های مختلف هستند. هر فردی که ایده‌ای آگاهی‌دهنده و انگیزه‌بخش در سر داشته که ارزش گسترش و مطرح کردن را دارا باشد، می‌تواند در این رویداد به ارایه‌ی آن بپردازد.
