یکی از ایستار (سنت)های جامعه‌ی ایرانی در فروردین‌ماه آیین “سیزده بدر” است. این آیین به شوند گذشته‌ی تاریخی و گرایش اقوام گوناگون حاضر در ایران زمین به آن، به شکل یک نهاده مهم در آمده است. ارزش این ایستار از آنجا پیدا است که حتی در زمان‌هایی که حکومت‌ها می‌خواسته‌اند به هر دلیلی از اهمیت آن بکاهند بیشتر جوامع و مردم ایرانی مقاومت کرده و به‌رسم خود در این باره ادامه داده‌اند.
موضوع همه‌گیری دردناک و کشنده‌ی ویروس کرونا در این ماه‌ها، موجب شده است که درباره‌ی بسیاری از عادت‌های خویش از نو بیاندیشیم و در شرایط تازه برای آنها از روی اجبار طرحی نو بیفکنیم. اگرچه ممکن است هنوز هم برای بسیاری پیروی از آداب و رسوم کهن در درجه‌ی نخست اهمیت قرار داشته باشد ولی باید با استفاده از عقل و دانش در شرایط کنونی برخی از این آداب و رسوم را برای نگهداری جان و سلامت مردم تعدیل کرد یا حتی به طور کامل ولی به شکل موقت کنار نهاد.
به همین دلیل است که برای حفظ جان و سلامت خود و خانواده خود و به ویژه یکی از مهم‌ترین سرمایه‌های جامعه یعنی سالخوردگان و میانسالان از یک سوی، و پزشکان و پرستاران و کادر درمانی بیمارستان‌ها، از سویی دیگر در شرایط کنونی ما زرتشتیان با هم و در کنار هم، سیزده را در درون خانه‌های خویش سر می‌کنیم تا ایران و مردم ایران را در این بحران نجات دهیم. ممکن است ما در آپارتمانی حتی با یک اتاق به سر بریم و سر کردن سیزدهم سال درون یک یا دو اتاق معنا دار نباشد ولی مهم تغییر یک شیوه است در زمانی که عقل و خرد آن را برای جامعه در شرایطی ویژه روا نمی‌شمرد.
اندیشه و خرد در آیین زرتشت بالاترین جایگاه را دارد و به همین شوند جایی که حضور در بیرون از خانه به سمت نتیجه‌ای مرگبار می‌انجامد بهترین است که برای حفظ جامعه و افراد ملت خویش در خانه بمانیم و زمانی که بر این مشکل بیماری چیره شدیم همه با هم جشن واقعی را شاهد باشیم و دو سه روزی سیزده بدر را به شکوه آن پیروزی بر‌گزار کنیم. تا چنان زمانی تلاش کنیم که همه با هم و در کنار هم به توصیه‌های درست پزشکی گوش فرادهیم و از سلامت خویش بهتر و بیشتر پاسبانی کنیم.
*دکتر داریوش مهرشاهی، هموند بازنشسته گروه جغرافیای دانشگاه یزد
یک پاسخ
می ستاییم