امروز اورمزد روز از ماه شهریور سال 3757 زرتشتی، دوشنبه 27 امردادماه 1399 خورشیدی، 17 آگست (اوت) 2020 میلادی
بیست و هفتم امردادماه 1319، محمد غفاری نامور به کمال‌الملک بزرگ‌ترین نقاش دوره معاصر و آفرینشگر آثار ارزنده‌ای چون تالار آینه و بازار کربلا در 95 سالگی در نیشابور درگذشت.
محمد غفاری، در سال 1224 خورشیدی در کاشان در خانواده‌ای اهل هنر و نقاشی زاده شد .در چند ماهگی او را به «کلده» دهی سرسبز وخوش آب و هوا در نزدیکی کاشان بردند. طبع حساس و دل نازک محمد در روستای سرسبز که شکوه کوهستانش چشم را خیره می‌کرد، پرورش می‌یافت.
محمد غفاری پس از گذران تحصیلات ابتدایی در کاشان با برادر بزرگترش به تهران آمد و در دارالفنون رشته‌ی نقاشی را ادامه داد. هر دو آنها در مدرسه دارالفنون به مدت سه سال در رشته‌ی نقاشی مشغول به فراگیری شدند .
پس از گذشت سه سال تحصیل وی در دارالفنون، هنگام بازدید ناصرالدین شاه از این مدرسه تابلویی از چهره‌ی اعتضادالسلطنه، رئیس وقت مدرسه دارالفنون را مشاهده کرد و تحت تاثیر آن قرار گرفت و او را به استخدام دربار در آورد. پس از اینکه ناصرالدین شاه، محمد غفاری را به استخدام دربار در آورد ابتدا به او لقب خان، سپس پیشخدمت مخصوص را به او داد. شاه تحت تاثیر آثار او قرار گرفت و خود را به شاگردی وی در آورد و او را در آغاز نقاش‌باشی و سپس کمال‌الملک نامید. او در مدت حضورش در دربار، 170 تابلو کشید که پرآوازه‌ترین تابلو ، تالار آینه است. کمال‌الملک چند سالی را در اروپا گذراند و نزد شماری از نقاشان اروپایی هنر آموخت و در موزه‌های مختلف اروپا به مطالعه آثار نقاشان بزرگ اروپا پرداخت. کمال‌الملک در بازگشت به ایران مدرسه «صنایع مستظرفه» را بنیاد کرد و مدیریت آن را بر دوش گرفت.
کمال الملک، نگارگر نامی ایرانی در سال ۱۳۰۷ به حسین‌آباد نیشابور رفت و دوازده سال پایان زندگانی خود را در این روستا گوشه گزید و در سال ۱۳۱۹ خورشیدی، در سن ۹۵ سالگی درگذشت. کمال‌الملک غفاری، نقاش پُرآوازه‌ی ایران، آرزو داشت آرام‌جای ابدی‌اش در روستای زادگاهش، «حسن آباد» کاشان، باشد. اما هنر دوستان و نزدیکانش او را در کنار آرامگاه عطار نیشابوری، در محله‌ی شادیاخ شهر نیشابور، به خاک سپردند. هوشنگ سیحون، پدر معماری نوین، آفرینشگر بنای یادبود کمال‌الملک است.
نخستین روز از هر ماه در گاهشمار زرتشتی
اورمزد، هورمزد، پروردگار و داور همه‌ی هستی
اورمز, هورمزد, هرمزد: مخفف اهورامزدا, خدای یگانه, نام ستاره مشتری, نام فرشته‌ای, نام نخستین روز از هر ماه در گاهشمار زرتشتی است.
اورمزد یکی از نام‌های خدای بزرگ ایرانیان باستان و زرتشتیان, آفریننده‌ی زمین و آسمان و آفریدگان . امشاسپندان و ایزدان نیز آفریده اویَند او عین قدرت و دانش و منبع خیر و راستی و تقدس و تقوی است .
امروز اورمزدست ای یار میگسار
برخیز و تازگی کن و آن جام باده آر
ای اورمزد روی بده روز اورمزد
آن می که شادمان کندم اورمزدوار
اَهورامَزدا (به اوستایی مزدا اهوره. «مَزدا اَهورَه») نیز با نام‌های: اهورا، اورمَزد، هورمَزد، اورمُزد، هورمُز و هُرمُز نامِ آفریدگارِ نِکویی‌ها و دادار و پروردگارِ همه‌ی هستی در مَزدَیَسنا است.
اهورامزدا آفریننده جهان است. مزدیسنان اهورا مزدا را می‌پرستند. اهورامزدا خالق و داور همه‌ی چیزهای مادی و معنوی و نیز آفریننده‌ی روشنی و تاریکی و برقرار کننده نظم هستی (اشا) است. او با اندیشیدن همه چیز را هستی بخشیده است، پس در واقع او از عدم می‌آفریند و با خود تنهاست. برای اهورا مزدا در هرمزدیشت، در حدود شصت صفتِ نیک آورده شده و تقریباً همه‌ی چیزهای خوب به وی منتسب شده‌است. همچنین او در مزدیسنا دارای شش صفتِ برجسته زیر است:
سپنتا مینو یعنی مقدس‌ترین روان، خشثره‌ویرنه به گویش امروزی شهریور یعنی شهریار و پادشاهی که باید برگزیده شود، سپنته‌آرمیتی است یعنی پارسایی مقدس. هورتات بگویش امروزی خورداد به چم (:معنی) جامعیت و رسایی و امرتات جاودانگی و بی مرگی. او اشه یعنی راستی و درستی و قانون ایزدی و پاکی است. همچنین وهومَنَه است به معنی خوب منش. این صفات در مزدیسنا به نامِ امشاسپندان خوانده می‌شوند و پایه‌های کمال در دین زرتشتی برای رسیدن به روشنایی بی پایان است. از این هفت امشاسپندان است که هفت شهر عشق و هفت آسمان و هفت خوان اسفندیار و هفت خوان رستم و هفت سین و هفت کشور و … اقتباس شده است.
