آیین واج‌یشت نوای پیشواز چهره گهنبار

موبدان یسناخوان، آیین واج‌‌یشت چهره گهنبار پیته‌شهیم گاه را بدون گردهمایی آیینی همکیشان برگزار می‌‌کنند.

پدیداری بیماری کووید-19 و پیامدهای آن، برگزاری گردهمایی‌های آیینی را ناشدنی کرده است. پیرو وچر انجمن موبدان تهران و بایستگی دوری از گردهمایی در دوران فراگیری کرونا، موبدان یسناخوان، بدون باشندگی همکیشان آیین واج‌یشت سومین جشن گهنبار در سال را برگزار می‌کنند. موبدان از آغاز گاه اوشهین نیمه شب پیش از گهنبار به یسنا‌خوانی واج‌یشت می‌پردازند و بخش‌هایی از هفتادودو هات یسنا را می‌سرایند. موبدان (موبد زوت) در یزشن‌گاه آتشکده آیین واج‌یشت را به جا می‌آورند و موبدان «راسپی» با سرودن بخش‌هایی از یسنا با موبد «زوت» همکاری می‌کنند.

بامداد اشتاد ایزد و شهریورماه 3758 زرتشتی که با 21 شهریورماه 1399 خورشیدی برابری می‌کند، بهدینان می‌توانند از ساعت 6 با سرایش بخش‌هایی از اوستا همزمان با موبدان هم‌بهره‌ی آیین مینوی شوند. باشد که با نیایش‌های برآمده از دل، شادی اهورایی گسترده و آرامش افزون شود.

شادی اهورایی در جشن‌های زرتشتی، با نیایش اهورامزدا و بزرگداشت جلوه‌های مینوی و گیتوی آفریدگار، با دادودهش، همازوری، هبستگی به بار می‌نشیند و خویشکاری دلپذیر دینی زرتشتیان می‌شود. آیین گهنبار از جشن‌های سالیانه است که در شش هنگام یا شش چَهره و هر چهره به مدت پنج روز برگزار می‌شود. شش چهره‌ی گهنبار در باور زرتشتیان نماد آفرینش جهان و هستی از سوی پروردگار در شش گام است. زرتشتیان با برگزاری آیین واج‌یشت پیش از آغاز هر چهره‌ به پیشواز گهنبار می‌روند.

در باورهای ترادادی (:سنتی) ایرانیان، اهورامزدا هریک از نمادهای طبیعت را در یکی از گاه‌های گهنبارها آفریده است، به‌دین گونه که نخست آسمان، سپس آب، زمین، گیاهان، جانوران و در پایان چهره‌ ی ششم ، انسان آفریده شد و با پیدایش انسان، تکامل در آفرینش به گام تازه ¬ای رسید و از آن پس انسان اندیشمند با بهره گیری از آفرینش‌هایی که از پیش برایش فراهم شده بود زندگی خود را روی زمین آغاز کرد. گهنبار چهره‌ی پیته‌شهیم گاه، گام سوم آفرینش و جشنی به پاس پدیداری زمین است. گهنبار پیته‌شهیم در پنج روز از روز اشتاد ایزد تا انارام ایزد برپایه‌ی روزشمار زرتشتی برگزار می‌شود. در گاهشمار خورشیدی از بیست‌و‌یکم شهریورماه آغاز شده و در بیست‌و‌پنجم شهریورماه به پایان می‌رسد.