غزل بانو، یل ایران، تو می‌مانی، نمی‌میری

«هما ارژنگی» سروده‌‌ی زیر را به بهانه‌ی زادروز سیمین بهبهانی پیشکش روان درگذشته‌ی دُردانه‌ی غزل ایران کرده است.
سیمین بهبهانی زاده‌ی ۲۸ تیر ۱۳۰۶ است. وی در درازای زندگی‌اش بیش از ۶۰۰ غزل سرود که در ۲۰ کتاب منتشر شده‌اند. سروده‌های سیمین بهبهانی موضوعهایی هم‌چون عشق به وطن، زلزله، انقلاب، جنگ، فقر، تن‌فروشی، آزادی بیان و حقوق برابر برای زنان را در بر می‌گیرند.او به خاطر سرودن در وزن‌های بی‌سابقه به «نیمای غزل» نامور است.

غزل بانو، یلِ ایران،
تو که با خشتِ جانِ خود
زنی بر تاقِ این ویران،
تو..می مانی.. نمی میری..
تو در اندیشهِ پویندگانِ راهِ آزادی،
تو در پندارِ خلقِ مانده در چنگالِ استبداد،
تو در ذهنِ جهانِ خسته از بیداد
 می مانی.
نه تنها تو،
هر آنکس کاو به محوِ ظلم می کوشد،
برای مرگِ بیداد و ستمکاری،
قلم در دست می‌گیرد،
لباسِ جنگ می‌پوشد،
بدان ! هرگز نمی‌میرد.
و تو…ای دخترِ ایران
ز بعدِ روزگاران هم،
روانِ ناشکیبایت،
بسانِ شعله‌ای سیمین،
به روی گورِ خاموشت
نمودی آتشین دارد
و شب‌ها بادِ بی پروا
پیامِ واپسینت را
به گوش مردمِ دنیا
چو شعری تازه می‌خواند:
 
«بدان کز بعدِ مردن هم،
ترا ای مامِ بی‌همتا،
ز گردِ استخوانِ خود،
به خشتی محکم و گیرا،
دوباره، باز می‌سازم..»