درختان کهن‌سال درسرزمین پارس بازگفت‌های(:روایت‌های) بسیار دارند. بازگفت‌های تلخ و شیرین. بازگفت‌هایی که گاه با پیروزی آمیخته است گاه با شکست. می‌شود در سایه‌سارشان پای داستان‌های آن‌ها نشست و از درد دلشان شنید . دردهایی که تنها به‌دست انسان رقم می‌خورد. می‌سوزانند ، می‌بُرند و یا دلشان هوای یادگاری نوشتن با تیزی چاقو بر تنه‌ی پرسخاوت درخت می‌کند . انسانی که گاه با ساختمان‌سازی و گاه با بدسلیقگی باعث بریدن درختان کهن‌سال می‌شود .
در این نوشتار نمی‌خواهیم از دردهایی که در درازای زمان از ما انسان‌ها بر سر درخت‌ها آمده است روایت کنیم، بلکه می‌خواهیم از درخت کهن‌سالی بگوییم که به گواه تاریخ و اسناد ۶۰۰ سال سایه بر زمین گسترانیده است، از درختی با نام «اَوِرس».
درخت «اَورس» با 24 متر بلندا و 168 سانتی‌متر برابر سینه، در منطقه‌ی بزنوید الیگودرز در استان لرستان جای دارد.
درخت «اورس» یا سرو کوهی گونه‌ای بسیار باارزش ودیرزی از تیره‌ی سرو است که در گستره‌های کوهستانی و بلند(:مرتفع) می‌روید. این کهن‌درخت در تاریخ و استورهای مردمان منطقه جایگاه ویژه‌ای دارد. «اُورس» و سرو از دیرباز در فرهنگ ایران نماد جاودانگی و نامیرایی بوده و در نگارگری ایرانی، در سنگ‌نگاره‌های پیش از اسلام و نقشی در ترمه‌بافی پس از اسلام، در گستره‌ی هنرهای تجسمی ایران همواره جایگاهی پرنماد و نمود داشته است.
درخت اورس الیگودرز، در هجدهم شهریورماه 1399 خورشیدی، به شماره‌ی ۶۸۱ به عنوان سی‌و‌هشتمین اثر طبیعی استان لرستان در فهرست میراث طبیعی ملی ثبت شده است.
