روستای «ماجلان» پاره‌ای گم شده از بهشت است که چون سرزمینی مادری با حضور پدربزرگ و مادربزرگ‌ها نگاهداری می‌شود. زندگی در روستا، چهره‌ی مردمان آن‌را چنان روشنا بخشیده که مهر و انرژی بی‌مانند هستی و کاینات به خوبی بر مخاطب می بارد.
این روستا با هزار سال پیشینه، امروز تنها پنج خانوار دارد و دیگر ساکنان، به جایی در همان نزدیکی‌ها کوچ کرده‌اند. طبیعت مهربان با شخصیتی دوگانه، طعم خشونت را هم به مردمان «ماجلان» چشانده؛ اما آن‌ها با روحی بزرگ و گره خورده با روح یگانه‌ی هستی، هم‌چنان در خانه‌های کاهگلی خود مانده‌اند و با این‌که کم‌ترین دسترسی به امکانات ضروری، حتا جاده‌ای مناسب رفت و آمد ندارند، بامدادان به طلوع خورشید لبخند می‌زنند و با دست‌هایی به آسمان در هر غروب چلچراغ هستی را بدرقه می‌کنند.
عکس از مهدی نصیری است.
6744
