«یکی نامه بُد از گه باستان»، عنوان نوشتاری است که با درون‌مایه‌ی یادی از شاهنامه‌ی از میان رفته‌ی ابومنصوری به قلم فرشید ایراهیمی پژوهشگر تاریخ در هفته‌نامه‌ی امرداد 386 در رویه‌ی شاهنامه چاپ شده است.
در بخشی از این نوشتار اینگونه آمده است:
«آنان با تکیه بر بن مایه‌های(:منابع) پراکندهی پیشین تاریخ ایران، و به رهبری و راهنمایی «ابو منصور مَعمَری»، دستور و مشاور امیر ابومنصور، شاهنامهای منثور به نامگانه‌ی «امیر ابومنصور عبدالرزاق» با پاژنام(:لقب) «شاهنامه‌ی ابومنصوری» را نگاریدند.
اما شوربختانه کنون از شاهنامه‌ی گرامی ابومنصوری به جز «دیباچه‌ی» پرمایهی آن (آن هم به برکت شاهنامه‌ی فردوسی)، برگی دگر برنمانده و نیک است تا در این‌جا پیرامون نگارش آن به فرمان امیر ابومنصور به بخشی از این دیباچه که به کوشش شادروان علامه محمد قزوینی بازسازی شده، بنگریم.
این دیباچه که به جز بخش‌هایی افزوده (:الحاقی) بر آن، برابر با پژوهش قزوینی، همان دیباچه‌ی شاهنامه‌ی نثر ابومنصوری است، نه تنها از نخستین نمونه های نثر پارسی دری پس از اسلام است که به راستی از شیواترین و زیباترین نمونه‌های نخستین نسل سره‌نویسی پارسی به شمار می‌رود و زمان پایان یافتن آن که بی‌گمان همان تاریخ بسر آمدن شاهنامه‌ی ابومنصوری است، محرم سال 346 مهی گفته شده است. پس این دیباچه نزدیک به شش سال زودتر از….»
