استوره‌ها بی‌مرگند، هربار در جانی و جهانی زاده می‌شوند، جان می‌بخشند و جاودانه می‌مانند، حتا در زمانه‌ی بی‌مهر و پرآشوب من و تو …
علی؛ سیاوشی بود که به دل آتش زد. دل به آتش سپردن دل می‌خواهد، جان دیگران را از جان خویش گرامی‌داشتن بزرگی می‌خواهد.
علی بار دیگر استوره‌ی سیمرغ را زندگی کرد، خود را به آتش جاودانگی سپرد و جاودانه شد.
علی؛ قهرمان کوچک سرزمینم، آرشی‌ست که جان در کمان نهاد تا مرزهای آزادگی و انسانیت را یادآوری کند. او وارث آریوبرزن‌ها و بابک‌های تاریخ ایران‌زمین است، وارث مردان و زنانی که در سال‌های نه‌چندان دور، در هشت سال جنگ تحمیلی جان دادند و سرزمین ندادند. او برای همین مردم جان داد.
علی بزرگ‌مرد کوچکی‌‌ست که می‌تواند قهرمان کودکان این سرزمین باشد.
او جان داد تا جان ببخشد؛ علی استوره‌ی زمانه‌ی من و توست، پاس‌اش بداریم و به یادش بسپاریم …
4 پاسخ
خداوند رحمتش کنه بجاست یک درخت به یاد این جوانمرد کاشته شود
کمی بیشتر توضیح می دادید درباره چگونگی جانسپاری این جوانمرد ، آیا بهتر نبود؟
روانش شاد و آرزوی شکیبایی و تندرستی برای بازمانده هایش.
ولی خواهش می‌کنم اگر از شجاعت اش تعریف می‌کنید، این را هم بگویید ک می بایست با آگاهی با تجهیزات ب دل آتش زد تا هم بهتر و بیشتر بتوان جان دیگران را نجات داد و هم جان ارزشمند و تندرستی خود را بخطر نینداخت.
نمونه : در گذشته ها در فیلم ها و روزنامه ها نشان می‌دادند و می‌گفتند فلانی تصادف خودرو ایی را دید و ایستاد و به یاری امد و زخمی ها را از درون خودرو بیرون آورد و… خب دیدندچقدر بدآموزی و آسیب داشته دوباره روزنامه ها، فیلم ها را فکرنکنم، نوشتند ک توروخدا تنها ب اورژانس و مرکز امداد و پلیس زنگ بزنید و خودتان افراد آسیب دیده را جابجا نکنید ک یه مورد با درمان سرپایی یا آسیب کم را به قطع نخاع و آسیب بسبار تبدیل نکنید.
جان نوجوانان و جوانان ما ارزشمنده.