امروز فرخ و پیروز مانترهسپند و مهرماه، روز چهارم چهره ایاثرمگاه چهارمین گهنبار سال جشن به پاس آفرینش گیاهان، ۲9 مهرماه سال ۳۷۵۹ زرتشتی، آدینه ۲3 مهرماه ۱۴۰۰ خورشیدی، ۱5 اکتبر ۲۰۲۱ میلادی
ایجاد راهآهن سراسری در ایران همواره یکی از آرزوهای بزرگ و ملی به شمار میرفت، با اینکه نزدیک به نیم سده کوششهایی برای برآورده شدن آن انجام شده بود، تحقق این آرزوی ملی و میراث صنعتی ایران تا سال ۱۳۰۶ به درازا انجامید.
راهآهن سراسری ایران نام راهآهنی است که در دوران رضاشاه ساخته شد و تهران را از راه بندر شاه (بندرترکمن امروزی) به دریای خزر و از راه بندر شاهپور (بندر امام خمینی امروزی) به خلیج فارس متصل میکند. در دوران محمدرضاشاه این راهآهن گسترش پیدا کرد و تهران را به سمنان، مشهد، قزوین، زنجان، تبریز، اصفهان، یزد و کرمان نیز متصل ساخت.
خطآهن بر پایهی لایحهای که در اسفند ۱۳۰۵ به پیشنهاد نخستوزیر وقت در مجلس تصویب گردید ساخته شد. پیش از ساخت این خط، ۲۳۰ کیلومتر خطآهن در دوران قاجار در ایران ساخته شده بود. در ۲۳ مهر ۱۳۰۶ نخستین کلنگ ساختمان راهآهن سراسری در تهران محل کنونی ایستگاه تهران برزمین زده شد و از همان وقت به گونه رسمی ساختمان راهآهن از سه نقطهی جنوب و مرکز و شمال آغاز شددر ۲۳ مهرماه ۱۳۰۶ نخستین کلنگ ساختمان راهآهن سراسری در تهران محل کنونی ایستگاه تهران برزمین زده شد و از همان زمان بهگونهی رسمی ساختمان راهآهن از سه نقطه جنوب و مرکز و شمال از سوی کشور آلمان آغاز شد؛ که بعدها در زمان جنگ جهانی دوم متفقین، سلاح برای روسیه میفرستاد. چهارم شهریورماه ۱۳۱۷ خورشیدی رضاشاه و محمدرضا پهلوی در آیینی که مهندسان سازندهی راهآهن هم در آن شرکت کردند، پیوستن راهآهن شمال و جنوب در ایستگاه چشمه سپید در نزدیکی اراک را جشن گرفتند. در این جشن رضاشاه گفت که با احداث راهآهن سراسری ایران آرزوی هشتاد ساله ایرانیان برآورده شد.
در نشست سوم امردادماه ۱۴۰۰ چهل و چهارمین اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو با تصویب اعضای کمیته، راهآهن سراسری ایران به درازای نزدیک به ۱۴۰۰ کیلومتر به عنوان بیستوپنجمین میراث فرهنگی ملموس و نخستین میراث صنعتی ایران در فهرست جهانی یونسکو ثبت شد. بسیاری از صاحبنظران معماری، احداث پل ورسک در مسیر راهآهن شمال را شاهکار میدانند.
در اوستا «مانترَسپِنتَ»، فارسی میانه «اَمَهرَسپنت» و فارسی امروز «ماراسپند» و «مانترسپند» آمده است. وی ایزد و نگاهبان آب است.
بیست و نهمین روز ماه، مانترهسپند دو بخش دارد؛ نخست مانتره یا منتره به معنای سخن اندیشه برانگیز و دوم سپند یعنی مقدس. ایزد ماراسپند نگهبان گاه و روز و خرد و گوشها و چشمهاست. مانترهسپند به چم گفتار نیک، پاک و سپندینه و سخن فزونی بخش است.
اشوزرتشت سرودهای خود گاتها را مانتره که همان سخن اندیشهبرانگیز است نامید. مانتره در سراسر اوستا ستوده شده است. مانترسپند ایزد درمانگری ست و به چم آرام بخش روانها هم آماده است و شفا میبخشد قلبهای خسته انسان در رنج را.
مانتره در سراسر اوستا ستوده شده است. مانترسپند ایزد درمانگری است و به چَم آرامبخش روانها هم آمده است و قلبهای خستهی انسانها را در رنج و سختی شفا میبخشد.
«مانتره» یکی از واژههای بنیادین گاهانست. این کلمه از ریشه من به چم اندیشیدن و در کل به چم وسیله اندیشه کردن و یا موجب اندیشه برانگیزی آمده است. اما روانترین ترجمه کلام اندیشه برانگیز است. اشوزرتشت در گاتها، سرودهای خود (گاهان) را مانتره مینامد. همچنین در اوستا ، او ِستاهای «اَشِم وُهو» و «یَـتااَهو = اهونـَوَر» به نام مانتره شناخته میشوند. سراینده مانتره نیز «مانترن» نامیده میشود.
ویژگیهای مانتره :
درمان بخشی
در گاهان در هات ۴۴ بند ۱۶ ،
از درمان بخشی و به عبارتی همان جنبه روان شناسی مانتره اشاره شده است.
الهام گونه بودن:
اشوزرتشت فردی است که با الهام از جهان ِ پیرامون خویش (چه درون و چه محیط) به تعالی رسید ، وی مانتره را هم نوعی الهام (چه درونی و چه از محیط) میداند.
موسیقیایی بودن:
یکی از شروط مانتره بودن ِ یک سخن ، موسیقایی بودن آن است.
توانایی اهورایی مانتره:
در گاهان برای تاثیر کلام مانتره بر اقشار مردم و سعادت آنها بسیار گفته شده است.
از آن چه که در متون اصلی دین ِ ما گاتها و قسمتهای اصلی اوستا بر میآید، مانتره جزئی از نوای خداوندی است که به مانند «فرَوَهَر» در وجود هر آدمی قرار داده شده است و در اصل توانایی اندیشه برانگیزی است و از آن جایی که خداوند «مبدا خرد» است، پس مانتره هم توانایی اندیشمندی و اندیشه برانگیزی است، که یک انسان از آن بهرهمند میشود و نیز مانتره کلامی است از همین نوع که از مانتره ِ وجودی انسان به صدا در میآید و به مانتره وجودی انسان دیگری میرسد و آن را بر میانگیزد.
چه نیکو و زیباست در این روز خواندن گاتها. پیدایی و روایی دین نیک اندر جهان به دست مانترسپند است و میتوان نیکی دین را به وسیله مانترسپند از آن خویش کرد. گویند هر کس در این روز زاده شود دلیر باشد.
نماد این روز «کرکم» یا همان گل زعفران است
سرودهی مسعود سعد سلمان، بر پایهی کتاب بندهش
ای دلارام روز ماراسپند
دست بیجام لعل مِی، مپسند
خرمی در جهانِ خرم بین
شادمانی كن و به ناز بخند
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
جامه افزای و دوز و پوش و زن به زنی کن که فرزند تیز ویر ( باهوش) و نیک زاید.
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سرودهی استاد ملکالشعرای بهار:
زن تازه در (ماراسفند) گیر / که فرزند نیک آید و تیز ویر
یک پاسخ
درود بر کسانی که برای رفاه حال مردم ایران ، تلاش نموده و می نماید .