دانشکده‌ی هنر با همکاری معاونت پژوهشی دانشگاه سوره دوشنبه 24 آبان‌ماه 1400 سمپوزیومی علمی با عنوان «سینمای ملی» با همکاری نهادها و ارگان‌های مرتبط برگزار خواهد کرد. این سمپوزیوم آنلاین از ساعت 8:30 تا 18:30، در چهار نشست پی¬درپی به تعاریف و اهداف سینمای ملی، چالش‌های پیش‌روی سینمای ملی ایران، سینمای فراملی و چشم‌انداز آینده سینمای ملی خواهد پرداخت.
سمپوزیوم پیش رو تلاش دارد تا جنبه‌های نظری و مرزهای مفهوم «سینمای ملی» از دیدگاه اندیشمندان، پژوهشگران، مدیران و دست‌اندرکاران سینمای ایران تعیین و توصیف نماید. این سمپوزیوم به الگوهایی چندگانه برای بررسی یک سینمای ملی می‌پرداخته و به این سوال پاسخ می‌دهد که خاص بودگی یک سینمای ملی تا چه اندازه و چه میزان، ریشه در پرسش‌های تکنیک, فن, مضمون, هویت، ملیت، نژاد، قوم, دین، آیین، مناسک، مراسم و انسجام ملی فرهنگ یک سرزمین دارد. با وجود بحث برانگیز بودن این مفهوم، اهمیت سینمای ملی در مطالعات سینمایی رو به کاهش است و به نظر می رسد با کم رنگ شدن تدریجی مرزهای فرهنگی و ملی، در آینده شاهد قدرت گرفتن مفهوم سینمای فراملی باشیم.
اگر جامعه‌ی سینما در درجه‌ی نخست، خود را شاغل در کار و فعالیتی اقتصادی بداند و به چشم پیشه، شغل یا صنعت به سینما نظر داشته باشد، آیا امکان دارد ایده‌ی سینمای ملی در حرفه‌ی سینماگران جایگاهی بیابد؟ به نظر می‌رسد تا زمانی که الگوی مطلوب کنش اقتصادی متعهدانه یا اخلاق حرفه‌ای مطلوب در سینماگران وجود نداشته باشد، سینمای ملی همواره در تاروپود دوگانه‌ی پول یا تعهد، صنعت یا فرهنگ، منافع شخصی یا هویت ملی و…، سردرگم خواهد ماند.
اگر سینما را رسانه‌ی انتقال‌دهنده‌ی ارزش‌ها و هنجارهای فرهنگی یک جامعه محسوب کنیم، در این صورت می‌توان گفت که منظور از سینمای ملی این است که در فیلم‌ها، ارزش‌ها، هویت و فرهنگ ملی منتقل شود و حضور بصری ضمنی و صریح داشته باشد. در همین راستا، باید بررسی کرد که ژانرهای متفاوت سینمای ملودرام، کمدی، روشن‌فکری، معناگرا و…، هر یک چگونه می‌توانند از سینمای ملی حکایت کنند؛ مثلا به این پرسش اندیشید که سینمای کمدی رضا عطاران در سینمای ایران چه تفاوتی با سینمای چارلی چاپلین یا وودی آلن در آمریکا دارد.
به همین ترتیب می‌توان چنین پرسش‌ها و تأملاتی را در مورد تک‌تک مولفه‌های یک سینمای ملی، طرح و دنبال نمود. برای نمونه به این پرسش اندیشید که اگر مخاطبان یک سینما از فیلم وطنی استقبال نکنند، آیا سینمای ملی ریشه خواهد گرفت و نهادینه خواهد شد؟ یا اگر یک فیلم‌نامه‌نویس، رونوشتی از رمان یا فیلم‌نامه‌های غیرایرانی تنظیم کند، آیا ساخت این فیلم می‌تواند به سینمای ملی کمک کند یا اینکه می‌توان فیلم‌نامه‌ای غیرایرانی را در منطق و فرم سینمای ملی بازنویسی کرد و به تصویر کشید؟
علاقمندان می توانند برای شرکت در این نشست بنابر جدولی که به زودی منتشر می‌شود، به نشانی: https://sibad.soore.ac.ir/v/show/nationalcinema بروند.
ورود در این نشست برای همگان آزاد است.
یک پاسخ
سَمپوزیوم = هَم نِشَست ، گِردهَم آیی
سینَما : واژه ای اَز ریشه ایرانی اُروپایی اَست با ریشه یِ سین یا سینم که هَمریشه با سِتاکِ جُنب پارسی ست ؛ با دَرنِگَری( تَوَجُّه) به پارسیِ نو واژه یِ “پونَما ” پیشنَهاد می شَوَد بَرایِ اینکه اَز یِک سو ” پو ” نِشان دَهَنده یِ جُنبِش اَست ( پویِش ) وَ پیشامَدانه ( تَصادُفاً) واژه ی ” نَما ” را هَم دَر خود دارَد وَ مینِش ( مَعنی) نَماها یا نِگاره هایی که می جُنبَند( حَرکَت می کُنَند ) را می دَهَد بُنابَراین :
《 سینَما = پونَما 》
مِلی وَ مِلَت واژه هایی پارسی اَند وَ وارون نِگَرِ هَمِگانی اَرَبی نیستَند چون اَز سِتاک ” مِل ” که چِهرِ دیگَر آن ” مَر ” دَر مَردُم اَست[ مَر – دُم : دُم را نَبایَد به جایِ دُنب وَ دُنباله گِرِفت زیرا به مینه یِ دُخم < تُخم یا تَهم اَست چون مَنوک ( اِنسان) اَز دُخم یا دُم پَدید می آیَد] وَ دَر اینجا پِیمیده یِ ( مَفهومِ ) فَراوانی وَ بِسیاری را می دَهَند.