روز «آسمان» بیست و هفتمین روز در سالنمای زرتشتی است. اوستایی آن اَسمَن است. این ایزد نگهبان سپهر گردون است. چم این نام همان آسمان است. آسمان نخستین گیتیایی اهورامزداست و در گهنبار میدیوزرم آفریده شده است. آسمان از آفریده های بسیار زیبا و ستودنی اهورامزداست. آسمان برای ایرانیان باستان سرچشمه نور و گرمای خورشید بوده و همان گونه که خورشید نیایش می شده، آسمان هم ستوده می شده است. و در شاهنامه آمده است: « مه بهمن و آسمان روز بود / که فالم بدین نامه پیروز بود ».
به روایت اوستای قدیم آسمان دارای چهار پایه بوده: ابرپایه، ستاره پایه، ماه پایه، خورشید پایه. اما در ادبیات پهلوی از هفت طبقه‌ی آسمان یاد شده است.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش
آسمان‌روز ای چو ماه آسمان / باده نوش و دار دل را شادمان
جان ز باده شاد كن زیرا كه عقل / باده را بیند همی شادی جان
هر زمان باده خور ای تازه چو گل / تازه كن شادی به باده هر زمان
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
به راه دور شو که به درستی آیی (بازگردی)
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار:
ره دور گیر (آسمان) روز، پیش / که بازآیی آسان، سوی خان خویش
رخدادهای زرتشتی در این روز
كشته شدن كسرا وفاداری در پاریس
