بیگمان بهرهوری از منابع زندهی طبیعت یکی از شاهرگهای بقای هازمانهای (:جوامع) انسانی است. سودجویی از پوششهای گیاهی، هوای پاک و بهویژه جانوران.
درهمینراستا، تاریخ کنشِ بهپیشراندن و دنبالکردن جانوران به دوران بسیار دور بازمیگردد. جانور پِیگشت (:تعقیب)، محاصره و به زمین انداخته میشد، اما هنوز این نحوهی کار از یاد انسانها محو نشده است. اختلاف دوران شکار و دوران اولیهی تاریخ بشریت با عصر حاضر تنها در یک جابهجایی است: بهجایِ جانور انسان پیگشت میشود. پیگشت انسانها بهدستِ انسانها و بهزمینانداختن و ازمیانبردن آنها هنوز نیز پایههای فرهنگی بیشتر هازمانهای انسانی را تشکیل میدهد. شاید بهخاطرِ همین خاطرات برجایماندهی گذشته است که خلبان بالگرد آمریکایی کشتار ساکنان روستایی در ویتنام را به شکار بوقلمونها همانند کرد!
حمید ذاکری که پیرامون پژوهشهای انسان و شکار در تطور گذشته جستوجوهای ارزشمندی داشته بر این باور است: «اولین قوانین جدی و واقعی شکار در جهان امروز، مثل ممنوعیت شکار در جنگل سلطنتی، در قرونوسطا وضع شد». گویا او فراموش میکند اگر این قوانین جهان امروز، در اروپای قرونوسطا نیز رعایت میشده، به این چم (:معنا) نیست که تنها و نخستین بار اروپاییها در قرونوسطا این دیدگاه را وضع کردهاند! اگر اینگونه بیندیشیم، کمی تعصب به خرج دادهایم! چراکه ازگذشتههای دور، بهویژه در باستانیترین گهوارههای شهریگری (:تمدن) بشری، آدمی همانگونه شکار میکرده، برای شکار بیرویه و ویرانیِ منابعِ شکار نیز چاره و راهکارهایی اندیشیده است که دراینمیان میتوان به سپندینگی (:تقدس) برخی از جانوران و گرامیداشت طبیعت و زیستبوم در فرهنگهای بومی و دینهای باستانی اشاره کرد.
«نگاهی به پیشینهی شکار و شکارگاه در جغرافیای فرهنگی ایران» عنوان نوشتاری تاریخی در تازهترین شمارهی امرداد است که بخش کوتاهی از آن در بالا آمده است. این نوشتار که به پیشهی نخستین بشر یعنی شکار پرداخته به قلم فرشید ابراهیمی پژوهشگر تاریخ در امرداد 409 چاپ شده است.
خوانندگان میتوانند برای دسترسی به هفتهنامهی امرداد افزونبر نمایندگیها و روزنامهفروشیها از راههای زیر نیز بهره ببرند.
لینک فروش اینترنتی امرداد شمارهی 409