کیست که نام گیلان را بشنود و به یاد طبیعت هوش‌رُبای آن نیفتد و سرسبزی آنجا را پاره‌ای از زیبایی جهان نداند؟ گیلان به‌راستی فریبا و دل‌نواز است و هر شهر و روستایی از آن نموداری از دل‌پذیری‌های طبیعت ایرانِ ماست. در آن گستره‌ی نقش‌درنقش، «املش» یکی از خوش‌چشم‌اندازترین شهرهاست؛ همان که پهلو‌به‌پهلوی شهرهای رشت و لنگرود و رودسر داده و جلوه‌هایی از زیبایی و رنگ ساخته است. دوری املش از رشت، مرکز استان، اندکی بیش از 70 کیلومتر است.
از زیست‌بوم دیدنی املش سخنی جز ستایش نمی‌توان گفت. آب‌وهوایش نیز دل‌خواه و برخوردار از هوای خوشِ کوهساران و بوی سُکرآور دریاست. آنجا سرزمینی آمیخته با نسیم خنک دریا و کوه و سرشار از نشانه‌های دل‌ربای طبیعتی بخشنده است.
در جست‌وجوی نشانه‌های زیست‌بوم املش، نخست از ییلاق «هلودشت» در جنوب باختری این شهر یاد کنیم که در بلندی‌ها رَخت افکنده است و سبز و خوش‌آب‌وهواست. گیلکی‌ها آن پهنه‌ی بیش از 400 هکتاری را به گویش خود «هلی‌دشت» می‌نامند و املشی‌ها از داشتنش به خود می‌بالند. هلودشت را باید در دهستان لات‌لیلِ املش و در فاصله‌ی 30 کیلومتری این شهر دید. در تیررس آن گستره، رشته‌کوه البرز نمایان است. هرجا را که بنگریم جنگل و مرتع است. درختان توسکا و کشتزارهای چای، هلودشت را آراستگی و تابشی دیگرگون بخشیده است.
اما املش زیبایی‌های دیگری هم در آستین دارد. یک نمونه از آن، «آبشار سیاه‌تاش» در بخش رانکوه است؛ آبشاری که 50 متر بلندا می‌گیرد و خروشان و هیاهوکنان سرازیر می‌شود و جاری آب آن تا دوردست‌ها می‌رود. باید در بهاران و گرمای تابستان به این آبشار سر زد تا دریافت که خنکی هوا چگونه جان و تَن را تازگی می‌دهد.
آنچه در بالا آمده است بخشی از گزارشی‌ست با عنوان «املش؛ کهن‌دیاری سبزینه‌پوش» به قلم نگار جمشیدنژاد، که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویه‌ی هشتم (هشتی) شماره 453 بخوانید.
«امرداد» شماره‌ی 453 از دوشنبه، 29 فروردین‌ماه 1401 خورشیدی، در روزنامه‌فروشی‌ها و نمایندگی‌های امرداد در دسترس خوانندگان قرار دارد.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
