من خبرنگارم …

سالنما را که ورق می‌زنیم می‌رسیم به 17 امرداد که به نام روز خبرنگار ثبت شده است. خبرنگاری که برای هر مناسبتی قلم به دست می‌گیرد و درباره‌ی آن می‌نویسد برای خودش چه بنویسد؟ از کجا بگوید؟ از همکاری نکردن مسوولان در پاسخ‌گویی! از نبود کاغذ؟ از گرانی و دشواری‌های اقتصادی مردم؟ از این را ننویس و آن را بنویس‌های نشست‌ها و….
یک سال می‌نویسیم، گفت‌وگو می‌کنیم، نشست‌ها را پوشش می‌دهیم و آگاهی‌رسانی می‌کنیم و تنها یک روز به نام روز خبرنگار است حتا خیلی از مسوولان و مردم نمی‌دانند که روزی هم به نام روز خبرنگار وجود دارد.
همه تنها کار خبرنگار را در نوشتن می‌دانند اما دویدن برای بدست آوردن خبر، تایپ و نگارش و تنظیم خبر کاری توان‌فرسا است که هیچ کس نمی‌داند خبرنگار با چه سخت‌کوشی‌ای یک خبر را آماده می‌کند.
دیروزها که برای دیدن یک مدیر باید از صد در می‌گذشتی، انگار ساده‌تر بود گفتن از عملکردها، دیروزها که از هر صد اداره، یکی‌شان هم روابط‌عمومی نداشت، هوا برای گفتن و شنیدن، آفتابی‌تر بود! اما امروز ابری است، ابری که هوا را کدر کرده، نه باران می‌بارد، نه اجازه تابیدن خورشید را می‌دهد، دم‌کرده هوا و نفس کشیدن را مدام سخت و سخت‌تر می‌کند.
به راستی که چه دشوار است قلم زدن در میان آدم‌هایی که گاهی یادشان می‌رود خبرنگارها هم انسانند، شخصیت دارند، اینکه می‌گویید در حضور خبرنگار حرف نمی‌زنیم یعنی از راستی و راستگویی هراس دارید.  
من خبرنگارم، نگارنده‌ی رویدادهای تلخ و گاهی شیرین مردمان این دیار، باشادی‌شان خندیده‌ام و با گریه‌شان گریسته‌ام، غصه‌شان غم را در چهره‌ام دوانده و خرد شدن غرورشان، رگ وجدانم را بیرون زده، پایمال شدن حقشان، خونم را به جوش آورده و درد و فقرشان امانم را بریده!
آهای مردم ایران من خبرنگار هستم، اما باور کنید که خیلی از حرف‌های راست، خیلی از رویدادهای واقعی، خیلی از راستی‌ها … را نگفته‌ام، ننوشته‌ام و بازتاب نداده‌ام، نه اینکه نخواستم، نگذاشتند.
من خبرنگارم، یار دیرین و پرچ‌دار آگاهی مردمان، من احساس مردم این دیارم، قلم به دست، دوربین به دوش، تا ته تاریکی بی خبری پیش می‌روم، از چاه مشکلات تونلی می‌زنم تا ته زندگی، سبز می‌نویسم تا سفید شود سرنوشت مردم دیارم، قرمز می‌نویسم تا سیاه شود چهر‌ه‌ی آنکس که در حق مردمم ستم روا می‌دارد!