واپسین چَهره‌ی گهنبار سال بامداد آدینه 26 اسفندماه 1401 خورشیدی به کوشش کمیسیون دینی انجمن زرتشتیان شیراز در فضای باز آرامگاه زرتشتیان این شهر برگزار شد.
ساعتی پیش از آغاز مراسم، پاکسازی آرامگاه با همازوری شماری از همکیشان با اعلام قبلی کمیسیون ورزش انجمن زرتشتیان شیراز و به سرپرستی افروز سهرابی آغاز شده بود. هوایی پاک، آسمانی آبی و آفتابی همراه با شور و شادی باشندگان، روزهایی خوش در سال جدید را نوید می‌داد. گروهی در حال جارو کشیدن، گروهی شستن اتاق‌ها، گروهی تمیز کردن باغچه‌ها و گروهی نیز تمیز کردن شیشه‌ها را به انجام رساندند و در سوی دیگر نیز پختن سیروگ، ناهار و چینش سفره‌ی گهنبار در حال انجام بود و در یک کلام بوی خوش همازوری به مشام می‌رسید.
با پایان یافتن پاکسازی، گهنبار نیز از ساعت 11 و 30 دقیقه با اوستاخوانی موبدیار رستم خسرویانی آغاز شد و در ادامه نیز هوشنگ اسفندیاریان، سخن‌گوی انجمن زرتشتیان شیراز به گزارش «گاه تا گاه» آن انجمن پرداخت تا باشندگان از واپسین کارها و تصمیمات انجمن از گهنبار پیشین تاکنون آگاهی پیدا کنند. وی در سخانش از پاکسازی آتشکده به سرپرستی فرشاد جمشیدی و همچنین گل‌کاری محوطه‌ی جلوی آدریان با همکاری شماری از جوانان و آمادگی برای اسکان مسافران نوروزی خبر داد. یک‌صدوبیست‌وسومین شماره «پیام سبز» نشریه داخلی انجمن زرتشتیان شیراز نیز میان مشترکان پخش شد. پذیرایی با لُرک، سیروگ، حلوا و میوه و ناهار نیز پایان بخش این آیین بود.
ششمین و واپسین گهنبار سال، چَهره‌ی هَمَس‌پَت میدیم گاه، به گهنبار پنجه یا پنجی نامور است. واژه‌ی هَمَس‌پَت میدیم برابر شدن روز و شب معنی می‌دهد. این جشن در پنج روز پایانی هر سال برگزار می‌شود. این روزها نام جداگانه‌ای دارند که بخش‌های پنج‌گانه‌ی گات‌ها را یادآوری می‌کنند، به همین دلیل به روزهای برگزاری گهنبار پنجی، ماهِ گاتابیو نیز می‌گویند. در باور سنتی زرتشتیان، زمان گهنبار هَمَس‌پَت میدیم گاه هنگام آفریده شدن انسان از سوی پروردگار و پایان مرحله‌ی آفرینش است.
فرتورها از شهرام پوردهی است.
4090
