امروز گوش ایزد از ماه بهمن به سالمه‌ی 3757 زرتشتی، نَبُر روز پرهیز از خوردن گوشت، سه‌شنبه هشتم بهمن‌ماه 1398 خورشیدی، 28 ژانویه 2020 میلادی
روزی که احمد دیلمی (معزالدوله) خلیفه عباسی را برکنار و بین‌النهرین را باردیگر ضمیمه قلمرو ایرانیان کرد.
28 ژانویه روزی است که در سال 946 میلادی، احمد دیلمی (احمد پسر بویه گیلانی نامور به معزالدوله) خلیفه عباسی المستکفی را برکنار کرد. معزالدوله بغداد را تصرف و بر بین‌النهرین چیره شده و آن را به همانگونه که تا نبرد قادسیه بود، ضمیمه امپراتوری ایرانیان کرده بود. در این امپراتوری، حکومت در دست شیعیان بود و از همین زمان، در بغداد نیز عزاداری ماه محرم رسمیت یافته بود. بویه پدر احمد که زرتشتی بود مسلمان شده بود و چون گیلان، تبرستان (مازندران) و گرگان در دست علویان بود، وی نیز شیعه مذهب شد.
احمد و دو برادرش که در دیلم (ناحیه ای از گیلان واقع در جنوب سیاهکَل، جنوب لنگرود، جنوب غربی رودسر و غرب املش) به دنیا آمده بودند در جوانی به نیروهای ماکان کاکی دیلمی پیوسته و کمر به احیاء امپراتوری ایران بسته بودند. «تاریخ» از منطقه دیلم (ديلمان) به عنوان کانون بزرگ بپاخیزی استقلال طلبان ایران نام می‌بَرَد. این سه برادر سپس به نیروهای مرداویز زیاری قهرمان ملّی ایرانیان که از همان دیار برخاسته بود پیوستند و پس از مرگ او، خود دنباله کارهای وی و تجدید عظمت و استقلال میهن را گرفتند. [مرداویز به معنای دلاور و مبارز است ـ مردی که از درافتادن با جنگجویان واهمه ندارد[
احمد پس از ضمیمه ساختن فارس (شیراز) و خوزستان به قلمرو خود به بین النهرین لشکر کشید و بغداد را تصرف کرد و شیعیان را قدرت و مقام داد.
احمد (معزالدوله) در 967 میلادی و در 52 سالگی درگذشت، ولی حکومت جانشینان او (دیلمیان ـ گیلانی‌ها) ادامه یافت.
امروز، روز «گوش ایزد» چهاردهمین روز از گاهشمار زرتشتی است. بنابر گاهشمار زرتشتی که دیرینگی آن به روزگار پیش از اسلام می‌رسد، هر ماه، ٣٠ روز دارد و هر کدام از این ٣٠ روز، نامی و امروز، روزی است که نامش «گوش» است. گوش، یک ایزد است و عنوان ایزد برای آن‌چیزهایی کاربری دارد که ستودنی هستند، یعنی داده‌های نیک اهورایی که در خور ستایشند. گوش‌ایزد، ستودنی است آن اندازه که حتا یکی از یشت‌های اوستا، به این ایزد ویژه شده است. «گوش‌یشت» یا «درواسپ‌یشت»، آن یشتی است که در‌آن از «گوش‌ایزد» سخن رفته است.
واژه‌ی «گِوش» یا «گئوش» بارها در «گاتها» (سروده‌های اشوزرتشت)، در «اوستا» و در نوشته‌های پهلوی آمده است. واژه‌ی گئوش همچون واژگان بسیار دیگری که معناهایی گوناگون دارند، چند معنا دارد که بی‌گمان باید در جمله معنایش کرد. این واژه به معنای «گیتی» و «مجموعه‌ی آفرینش» و از سویی دیگر به معنای «گاو» است، البته این معنا یعنی گاو نیز در استوره‌های ایرانی، همان «آفریده» است.
بنابر باور ایرانیان گوش‌ایزد، پاسدار و نگهبان جانداران سودمند است که این خویشکاری با معنای این ایزد، هم‌خوانی دارد. یعنی آزردن جانداران سودمند به نوعی به معنای آزار آفرینش، به معنای آزار گیتی‌ست.
ایزد گوش برای پاسداری از جانداران سودمند، به همراهیِ «ماه ایزد» و «رام‌ایزد» به یاریِ «وهمن امشاسپند» می‌شتابد. پس ماه ایزد، رام‌ایزد و گوش‌ایزد، یارانِ «وهمن امشاسپند» در این خویشکاری هستند.
زرتشتیان از دیرباز در این ۴ روز از ریختن خون جانوران و از خوردن گوشت آن‌ها پرهیز می‌کنند و این کار برای نگهبانی از شمار جانوری و سلامتی انسان‌ها انجام می‌شود.
پرهیز از کشتن و خوردن جانوران همچون یک قرارداد کلی است برای آن‌که در این ۴ روز، جانوران در امان باشند.
تصور کنید که این قرارداد از این دایره‌ی کوچک (هازمان زرتشتی) فراتر رود و جهانیان در این ۴روز بر خود بایسته بدانند که از کشتن جانوران و خوردن خوراک‌های گوشتی بپرهیزند؛ بی‌گمان که آمار کشتار جانوران به اندازه‌ی بسیاری پایین خواهد آمد و از سویی برای انسان‌ها تمرینی خواهد بود برای خوردن خوراک‌های گیاهی.
روز «گوش‌ایزد» همچون یک تلنگر، هر ماه، به ما «مجموعه‌ی آفرینش» را یادآوری می‌کند. گوش‌ایزد، همچون رام‌ایزد و ماه ایزد و وهمن‌امشاسپند، تلنگری است تا «گیتی» را از یاد نبریم و یادمان نرود که بخشی از این مجموعه هستیم، اگر بخشی از هستی را بیازاریم، آزرده خواهیم شد.
