راه ابریشم، نام راه بازرگانی است که در بخش زیادی از هزارهی نخست میلادی، چین و اروپا را بههم پیوند میداد. این راه از چین به سمت باختر(:غرب) آغاز میشد و از میان دشت بیضی شکل «تاریم» آسیای میانه میگذشت. از «کاشغر»، در انتهای باختری این دشت، شاخهای از راه، پس از گذر از «پامیر» و جنوب «دریاچهی آرال» از نواحی سغد و خوارزم، که امروز در جمهوری ترکمنستان، ازبکستان و تاجیکستان جای دارند، میگذشت و پس از آن به سوی مدیترانه امتداد مییافت و به شهر رم میرسید. شاخهی دیگری از این راه به سوی «مرو» در مرز خاوری(:شرقی) ایران و از آنجا به «تیسفون»، پایتخت اشکانیان و ساسانیان در کنارهی دجله و به نقطهی پایانی خود میرسید. نخستینبار در سدهی نوزدهم میلادی «بارون فریدناند فُنریشتوفن»، جغرافیدان، زمینشناس و جهانگرد آلمانی نام راه ابریشم را بهکار برد. ایران به شوند(:دلیل) موقعیت جغرافیاییاش در تقاطع تمدنهای بزرگ جهان، نهتنها آفریننده بلکه منتقلکنندهی کالاهای تجاری و فرآوردههای فرهنگی بوده است. به راستی، ریشههای تلاش کنونی ایران را برای گسترش روابط بازرگانی با کشورهای آسیای میانه، ازبکستان، تاجیکستان، قرقیزستان، ترکمنستان و قزاقستان را باید در دوران باستان جستوجو کرد. در هیچ دورهای از تاریخ موقعیت جغرافیایی ایران در راه بازرگانی میان خاور و باختر، به اندازهی هزارهی نخست میلادی اهمیت نیافت که در آن امپراتوریهای پارتی و ساسانی به ایجاد روابط دیپلماتیک با چین دست زدند و بازرگانی در امتداد راه ابریشم را گسترش دادند. در این دوران، شاهراه ابریشم، یکی از نخستین رشتههای پیوند را میان تمدنهای بزرگ جهان یعنی یونان، روم، ایران، هند و چین را بهوجود آورد.