«هنر، زبانی جهانی دارد ازاین‌رو، برای هنرمند نژاد، تبار، دین و یا باورهای مخاطب چندان به چشم نمی‌آید و همواره می‌کوشد بهترینِ خود را نمایش دهد. من نیز، چه در گردهمایی‌های زرتشتیان و چه غیرهمکیشان، همواره کوشیده‌ام بهترینِ خود باشم. شیوه‌ای نو از نقالی را به گونه‌ای نمایشی با اجرای چند تن به همراه خنیا(:موسیقی) نشان دادم و همواره بر آن بودم و هستم که گونه‌ی اجرا را نوبه‌نو و دگرگون‌تر و چشم‌نوازتر سازم. باید بگویم شور و انگیزه‌ی من برای نقالی و شاهنامه‌خوانی از میهن‌دوستی‌ای که در ژرفای ونهادم فروزان است برمی‌آید، چنان‌که از همان سال‌های نخست اجرای سرودهای میهنی و بالندگی به فرهنگ ایران‌زمین از دوست‌داشتنی‌ترین و پیروزمندترین اجراهایم بود که با شاهنامه‌خوانی و نقالی ادامه یافت و در این سال‌ها همواره خانواده‌ام با همه‌ی توان پشتیبان من بودند.»
آن‌چه در بالا آمده است بخشی از گفت‌گوی امرداد با پریا ماوندی، نخستین نقال زرتشتی است. متن کامل این گفت‌وگو با عنوان«آتش میهن‌دوستی در جان من روشن است» را در رویه‌ی هفت(زرتشتیان) امرداد شماره‌ی 369 بخوانید.
2 پاسخ
خانم ماوندي؛ كلام شيوا، رنگ و آهنگ منحصر به فرد صداي شما، و شاهنامه خواني و نقالي شما باعث افتخار هازمان زرتشتي است. هميشه تندرست، شاد و پيروز باشيد.
خانم موبديار ماوندي؛ آشنايي و شناساندن اشعار شاهنامه، فراگيري شاهنامه خواني و نقالي به نوجوانان و جوانان جامعه زرتشتي بسيار بسيار ارزشمند است. خدا قوت