امروز فرخ روز رام ایزد از ماه آذر سال 3758 زرتشتی، نَبُر، روز پرهیز از خوردن گوشت، شنبه 15 آذرماه 1399 خورشیدی، پنجم دسامبر 2020 میلادی
پنجم دسامبر 1874میلادی، 14 آذرماه سال 1253خورشیدی، سالروز امضای پیمان‌نامه‌ی راه‌اندازی صلیب سرخ (شیر و خورشید سرخ) در ایران و پذیرفتن کنوانسیون مصوب ۱۸۶۴ ژنو است.
146 سال پیش در دوره‌ی ناصرالدین‌شاه، کوشش‌هایی برای پیوستن ایران به صلیب سرخ انجام شد، اما با وجود آن‌که دولت ایران کنوانسیون ژنو را پذیرفته بود، تا سال 1301 خورشیدی که جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران بنیاد شد، در عمل هیچ سازمانی مسوول اجرای مفاد این کنوانسیون نبود.
در آن دوره، تنها می‌توان به کوشش‌های انسان‌دوستانه و پراکنده‌ی اشخاصی مانند دکتر امیرخان اعلم مشهور به امیراعلم، دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی پزشکی در اروپا و از بنیانگذاران بیمارستان به سبک جدید در کشور، اشاره کرد که در خلال جنگ‌های داخلی ایران میان مستبدان و مشروطه‌خواهان در سال‌های پس از پیروزی انقلاب مشروطیت، برای یاری‌رسانی به زخمی‌ها انجام می‌گرفت.
در تابستان 1859میلادی یک تاجر سوئيسي به‌نام «هانری دونان»، شاهد نبرد سربازان اتریشی و نیروهای ایتالیائی و فرانسوی در روستای سولفرینو در شمال ایتالیا بود. او می‌دید که بسیاری از زخمی‌ها، بدون دریافت کمک‌های درمانی، جان خود را از دست می‌دهند، در حالی‌که اگر کم‌ترین خدمات درمانی مؤثری در میان بود، بیشتر آنها زنده می‌ماندند.
وی، پس از جنگ خاطرات خود را در قالب کتاب «یک خاطره از سولفرینو»، در سال 1862میلادی منتشر کرد و با اشاره به چگونگی حال زخمی‌ها، پیشنهاد تشکیل مرکز امدادرسانی را به آنان بازگو کرد. این طرح در جریان هم‌اندیشی بین‌المللی ژنو در اکتبر 1863 میلادی با موافقت شـرکت‌کنندگان همراه و کارگروه بین‌المللی صلیب سرخ با نشان صلیب سرخ و پس‌زمینه‌ی سفید، بنیاد شد.
سپس‌ترها دولت عثمانی در سال 1876میلادی نشان هلال سرخ‌رنگ با زمینه‌ی سفید و دولت قاجار در سال 1922میلادی نشان شیر و خورشید سرخ را، برای سازمان داوطلبانه‌ی خود برگزیدند. این دو نشان، در سال 1929میلادی در هم‌اندیشی دیپلماتیک ژنو به رسمیت شناخته شد و پس از آن، دولت‌های اسلامی نیز نشان هلال سرخ را برای نماد خود برگزیدند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نشان شیر و خورشید سرخ به هلال سرخ دگرگون شد.
ایزد رام در آیین مزدیسنی، پاسدار و موکّل روز بیست و یکم هر ماه خورشیدی است و در اوستا با صفت «بخشندهٔ چراگاه و اغذیه‌ی خوب» از وی یاد شده‌است.
ترا روز رام از جهان رام باد
همان باد را با تو آرام باد
واژه‌ی رام به معنای آرام، خوشحال، مطیع آمده‌است و هنوز هم این واژه به همین صورت یا به صورت رامش در معنی صلح و شادی و سازش به کار می‌رود. در این آیین گل خیری زردرنگ به این ایزد ویژه شده است.
رام یا ایزد رام، که در اوستا به صورت رامه یا رامن آمده و در زبان پهلوی به صورت رامشن یا همان رام خوانده شده‌است، در آیین زرتشت یکی از ایزدان یا فروزه‌ی در خور نیایش است. این ایزد که آن را وای وه نیز گفته‌اند، بر روز بیست و یکم هر ماه که آن را رام روز می‌نامند، موکّل است. چهارمین روز نَبُر یا پرهیز از خوردن گوشت است.
در کنار بهمن (وهمن یا وهومانا از امشاسپندان) سه دستیار او قرار می‌گیرند که نخستین آنها ماه، دومین گؤشورون و سومین رام است که قرینهٔ وای محسوب می‌شود و در زندگی بعد از مرگ نقش خاصی را ایفا می‌نماید. در واقع در زندگی پس از مرگ، رام به ارواح نیکوکار و عادل مدد می‌رساند تا مشکلات و موانع را پشت سر بگذارند. رام یکی از جنبه‌های زمان نیز به شمار می‌رود او نخستین پزشک مینوی است که چاره و درمان دردها به دست او سپرده شده است.
فردوسی می‌سراید:
ترا روز رام از جهان رام باد
همان باد را با تو آرام باد
