تحلیلی بر جام تخصصی والیبال وهمن (بخش نخست)

جام 17 هم با همه‌ی فرازونشیب هایش به پایان رسید. هنگامی که مشاهده می‌شود بسیاری از ضعف‌ها و انتقادهای درست و به‌جا از دوره‌های گذشته در دوره‌ی بعد رفع می‌شود، این امید را در دل صاحب‌نظران زنده می‌کند که توجه به تجربه‌های پیشین در سرلوحه کار برگزارکنندگان قرار دارد، ولی موضوعی که دل ورزش دوستان را به درد آورد، بازگشت به عقب در بسیاری از زمینه‌ها بود، گرچه در برخی زمینه‌ها نیز شاهد بهبود شرایط بودیم.

این دوره از جام وهمن را در دو بخش و با موضوع های گوناگون بررسی می‌کنیم :
بخش نخست:
آیین گشایش و رژه تیم‌ها
بازهم همان مشکل همیشگی و بی‌توجهی به تیم‌ها و خستگی بازیکنان ملموس بود، برگزاری آیین گشایش در ساعتی که می‌شد بازی افتتاحیه را برگزار کرد، باز هم تکرار شد، انجام حرکات نمایشی متعدد و نامربوط به رشته والیبال، آن هم در حالی که از گروه‌ها و غیرهمکیشان بسیاری بهره گرفته شده بود، هیچ‌گونه توجیهی نداشت. ورزشکارانی که استراحت و شرایط مناسب بدنیشان جهت ارایه‌ی بازی‌های باکیفیت از اهمیتی دوچندان برخوردار بود، دقایقی طولانی بر روی پا ایستادند تا بتوانند به احترام برگزارکنندگان جام و تماشاگران در مراسم رژه شرکت کنند. حرکات نمایشی ژیمناستیک، آیروبیک و رزمی دقایقی ارزشمند از آیین گشایش را به خود ویژه کرد. جالب است بدانید حساس‌ترین بازی روز نخست بین تیم‌های بانوان اردشیرهمتی کرمان و یاران آرمین (ب) که حکم مرگ و زندگی برای این دو تیم داشت و تیم بازنده در همان روز نخست با جام خداحافظی می‌کرد، در ساعت 1 نیمه شب آغاز شد و تا دقایقی پس از ساعت 2 ادامه داشت. در ساعتی که تماشاگران این بازی را ندیدند و تیم بازنده غریبانه با جام خداحافظی کرد. قضاوت کنید آیین گشایش دو ساعته در اولویت قرار دارد یا احترام به زحمت و همت بازیکنان و تیم‌های شرکت کننده؟
بخش پایانی آیین گشایش چند سالی بود با اختلال مواجه می‌شد و نورافشانی یا به خوبی انجام نمی‌شد و یا اینکه دود حاصل از آن تا ساعت‌ها در تالار باقی می‌ماند و تنفس را برای نفرات تیم‌ها و تماشاگران مشکل می‌کرد، که این موضوع امسال به نحوی شایسته و بدون اختلال انجام شد و از بخار سرد استفاده شد که مشکلات سال‌های پیش برطرف شود.
وضعیت نور تالار و تصمیم به تاریک کردن سالن در زمان برگزاری برنامه‌های آیین گشایش در سال‌های پیش، امسال شکل بهتری به خود گرفته بود و به نوعی وضعیت نور و صدا بهتر از یکی دو سال اخیر بود.
استقبال تیم‌ها و باشندگی آن‌ها در آیین رژه‌ی تیم ها با استقبال حداکثری تیم‌ها مواجه شد و به جز تیم بزرگسالان آقایان اردشیر همتی کرمان سایر تیم‌ها در این آیین باشنده بودند.
به نظر می‌رسد خلاصه کردن آیین گشایش به خواندن گاتها، پخش سرود ملی، سخنرانی دبیر یانشوران و یکی از مسوولین باشنده در مراسم، رژه ورزشکاران، خواندن سوگندنامه و دور افتخار و روشن کردن مشعل یا قرار دادن توپ بازی‌ها در لوگوی جام می‌تواند ترکیبی خلاصه و مفید باشد که در زمانی کمتر از یک ساعت به پایان برسد. امید است انجمن یانشوران برای نخستین بار بتواند با شجاعت و نقدپذیری، در سال آتی ورزشکاران و رضایت آن‌ها را در اولویت تصمیم گیری‌هایش قرار دهد.
وضعیت خوابگاه‌ها
وضعیت خوابگاه‌ها که در یکی دو سال اخیر به وضعیت نسبی خوبی رسیده است. امسال نیز وضعیت مناسب خود را حفظ کرد و در صورتی که تمهیداتی جهت رفت‌وآمد تیم‌های بانوان شهرستانی بین خوابگاه و تالار پیکارها اندیشیده شود، در این زمینه می‌توان به یک وضعیت ایده‌آل‌تر نیز رسید.
برنامه‌ریزی بازی‌ها
برنامه‌ریزی بازی‌ها به ویژه در روز نخست و دوم یکی از بدترین دوره‌های خود را پشت سرگذاشت. با نگاهی به شمار تیم‌های شرکت‌کننده شاید تا حدودی بتوان شمار بازی‌ها را عامل برنامه‌ریزی نامطلوب دانست، ولی این موضوع قابل پذیرش نیست که هرگاه استقبال تیم‌ها زیاد شد، بایستی در انتظار برنامه‌ریزی نامطلوب بود. نخست اینکه در دوره‌های پیشین و حتا جام جانباختگان برنامه‌ریزی به گونه‌ای انجام می‌شد که دیدارهای بانوان پیش از نیمه شب به پایان برسد و در صورت زیاد بودن شمار بازی‌ها، بازی‌های رده آقایان نیمه شب به بعد برگزار شود. این موضوع برای نخستین بار در جام وهمن امسال مدنظر قرار نگرفت و دو تیم بانوان اردشیر همتی کرمان و یاران آرمین (ب) واپسین بازی را در ساعت 1 بامداد آغاز کردند. دوم اینکه در ترتیب بازی‌ها کوشش می‌شد بازی‌های با حساسیت بالا و تاثیرگذار در سرنوشت تیم‌ها در ساعت‌های پرتماشاگر انجام شود، زیرا چنین ساعاتی ویترین جام بوده و تماشاگران ملاک کیفی جام را دیدن بازی‌های جذاب می‌دانند، که این موضوع نیز مدنظر نبود. سوم اینکه در جام‌های پیشین زمانی که یک تیم بازی خود را بامداد یا نیمروز و یا نیمه شب با تماشاگر اندک انجام می‌داد، کوشش می‌شد برای برقراری عدالت و حفظ انگیزه در بازیکنان تیم‌ها زمان سایر بازی‌های آن تیم متفاوت تعیین شود که این موضوع نیز امسال مدنظر قرار نگرفت، به عنوان مثال تیم یاران آرمین (ب) بازی اول را 1 نیمه شب، بازی دوم را ساعت 1 نیمروز و بازی سوم را 8 بامداد انجام داد و به عبارتی می‌توان گفت تماشاگران این جام فرصت دیدن این تیم و عملکردش را تنها در رژه آیین گشایش دیدند و بس. شاید اهدای جام اخلاق به تیم حذف شده‌ی یاران آرمین (ب) نوعی دلجویی از این تیم حذف شده بود که شاید مرهمی باشد بر برنامه‌ریزی اشتباه بازی‌ها که در حذف این تیم بی‌تاثیر نیز نبود. جام وهمن با در اختیار داشتن تالار اختصاصی و سرپوشیده که عوامل جوی بر کیفیت بازی تاثیری نمی‌گذارد، اجازه می‌دهد تا برنامه‌ریزان از پتانسیل کامل در روز برای برنامه‌ریزی استفاده کنند، ولی به سبب اینکه تیم‌های یزدی عمده تیم‌های شرکت‌کننده هستند و بامدادهای غیرتعطیل برای مرخصی گرفتن و یا غیبت در دانشگاه و مدرسه نرفتن مشکل دارند، از زمان صبح‌های روزهای غیرتعطیل به خوبی استفاده نمی شود و این موضوع فشرده شدن برنامه‌ی بازی‌های های پسین و شب و خستگی تیم‌ها و داوران را به دنبال دارد. پرسش این است آیا سایر بازیکنان تیم‌ها که از شهرهای دیگر می آیند در این چند روز کار، دانشگاه یا مدرسه نداشته‌اند؟! و آیا از ماه‌ها قبل امکان برنامه‌ریزی برای مرخصی از محل کار و استفاده از غیبت در کلاس‌ها وجود نداشته است. برای یک جام تخصصی، چنین سطحی‌نگری و بها دادن به تیم‌ها و نفراتی که جامی چنین باشکوه را لایق چند ساعت مرخصی ساعتی، روزانه و یا اجازه گرفتن از مدرسه نمی دانند، جای پرسش و تاسف دارد.
استقبال تماشاگران
استقبال تماشاگران در مجموع بیشتر از سال‌های پیشین بود، چندین موضوع در این افزایش شمار تماشاگر دخیل بود، آغاز بازی‌ها از روز پایانی هفته به حکم تقویم، افتتاح پارک کودک که به تازگی در تالار جنبی باشگاه و سازمان جوانان زرتشتی یزد ایجاد شده و خانواده های دارای کودک و خردسال می‌توانستند در فواصل بازی‌ها از امکانات آن برای سرگرمی فرزندان خود و جلوگیری از بهانه‌جویی آن‌ها استفاده کنند و بازی‌های دلخواه خود را در فاصله‌های زمانی مختلف به تماشا بنشینند. همچنین باشندگی 21 تیم و برگزاری تشماری از بازی‌های رده‌ی نوجوانان در پسین روزهای جام هم از دلایل دیگر این افزایش استقبال بود.