نخستین سکه‌‌‌‌ها در تاریخ

سکه عبارت است از پاره‌ای از فلز با وزن مشخص که روی آن نشان رسمی فرمانروایی(:دولت) که عیار و وزن آن را نشان می‌دهد، نقش شده است.

هرودت تاریخ‌‌‌‌نگار ناموَر یونانی می‌‌‌‌گوید: «لیدی‌‌‌‌ها* نخستین مردمانی هستند که سکه‌‌‌‌ی زرین و سیمین ضرب کرده‌‌‌‌اند». کهن‌‌‌‌ترین سکه‌‌‌‌های لیدی به گونه‌‌‌‌ی پهن و ناهم‌سان است و از مخلوط زر و سیم (الکتروم)**   که روی آن‌ها شیارهای موازی است و پشت آن‌ها چند فرورفتگی تراشیده شده است. گاهی در برخی از این فرورفتگی‌‌‌‌ها نگاره‌ی جانوری مانند روباه دیده می‌‌‌‌شود؛ زیرا در لیدی روباه نماد «باکوس» بوده است که مردم آن را می‌پرستیدند. سکه یکی از نوآوری‌‌‌‌های بزرگ و باارزش انسان است که ساختن(:ضرب) آن در درازای تاریخ بی‌درنگ ادامه پیدا کرد. کورش بزرگ در سال 546 پیش از میلاد پس از پیروزی بر کِرزوس، شاه لیدی، به شوند(:دلیل) گسترش این چیز ارزشمند در رواج سکه بسیار کوشید. زدن سکه‌‌‌‌های بومی در شهرهای کناره‌‌‌‌ی(:ساحلی) آسیای کوچک (ترکیه) در همه‌ی دوران فرمانروایی کورش بزرگ و کمبوجیه همانند گذشته ادامه دنبال شد، ولی سکه‌‌‌‌هایی که در ضراب‌‌‌‌خانه‌‌‌‌های سارد زده می‌‌‌‌شد، سکه‌‌‌‌های سلطنتی بود، ازاین‌‌‌‌رو طبیعی است که با برکناری کروزس ساخت آن‌‌‌‌ها نیز باز ایستاد.

*فرمانروایی باستانی در هزاره‌‌‌‌ی نخست پیش از میلاد در گستره‌‌‌‌های باختر (:غرب) آناتولی (ترکیه‌‌‌‌ی امروزی)

**الکتروم آلیاژی ویژه‌‌‌‌ است که از سه بخش زر و یک بخش سیم ساخته شده است.