بلوط؛ نماد زندگی و استواری و امید در پهنه‌ی سربه آسمان ساییده‌ی زاگرس، بلوط؛ دیرپا و دیرزی همچون زادگاهش ایران‌زمین. بلوط؛ سخت‌جان و سربلند همچون مردمان سخت‌کوش زاگرس‌نشین …
بلوط؛ اینک اما ایستاده در غبار، زخمی تبر، تن سپرده به آتش، نشسته به خاکستر … بلوط … آه… بلوط …
بلوط‌های زاگرس زندگی‌بخش‌اند و جان افزا، جان زاگرس و جان ایران را پاس بداریم.
آنچه در ادامه و در فرتورهای زیر می‌بینید کوشش کورش قاسمیان و یکی از دوستانش است برای جان‌بخشیدن به زیستبوم کشورمان که طعمه‌ی آتش و تبر و خشکسالی و بی‌مهری شده است. قاسمیان سال گذشته از دوستش سورنا لطفی‌نیا درخواست می‌کند که شماری میوه‌ی بلوط از جنگل‌های زاگرس با خود بیاورد تا پس از کاشت در ظرف‌های کوچک و تبدیل شدن به نهال به دامان طبیعت بازگردانند. از میان بلوط‌های کاشته شده 23 نهال سر از خاک برمی‌آورند. هم‌زمان با خجسته جشن تیرگان این دوست‌داران طبیعت نهال‌ها را به منطقه‌ی دارآباد در البرزکوه برده و با پیشکش آن‌ها به ایزد تیشتر و با امید به رویش و بالیدن این‌نهال‌ها در دامن پرمهر زیستبوم البرز می‌کارند.
قاسمیان در این‌باره می‌گوید این کوشش آزمایش است و اگر نهال‌ها سبز بمانند و نمو کنند در سال‌های آینده این کار را ادامه خواهند داد.
به‌گفته‌ی این دوستدار زیستبوم هنگام بازگشت از البرزکوه ابرهای باران‌آور باریدن آغاز کردند.
1353
فرتورها از کورش قاسمیان است.
یک پاسخ
دست و پنجه شما سبز و پایدار. چگونه می‌توانیم در گسترش این همیاری کمک کنیم؟