اردیبهشتگان یا گلستان جشن از جشن‌های دوازده‌گانه‌ی ایران باستان بوده و از شمار جشن‌های آتش است. روز سوم از هر ماه باستانی به نام اردی‌بهشت است و بر پایه‌ی گاه‌شماری امروزین، دوم اردی‌بهشت خورشیدی، برابر با جشن اردیبهشتگان است.
به شوند (:موجب) یزدان‌شناسی اوستایی، اردی‌بهشت دومین امشاسپند بوده و این نام در اوستا «اشه‌وهیشته» و یا «ارته‌وهیشته» است. بخش نخست اشه یا ارته به چم (:معنی) درستی، راستی و نظم و بخش دوم به چم بهترین بوده که صفت عالی است؛ پس روی هم به چم بهترین راستی یا بهترین نظم و قانون است.
چنان‌که همه‌ی امشاسپندان دارای دو بخش زمینی و مینوی (:معنوی) هستند، این امشاسپند در جهان مینوی نماینده‌ی پاکی، راستی، نظم و قانون اهورایی و در زمین نگاهبانی آتش به او واگذار شده است. در این مورد، منظور از آتش نظم، داد، راستی و پارسایی است چون در نشانه‌هایی از اوستا دیده می‌شود که اهریمن با پیدایش زرتشت می‌گریزد با فریادی این‌چنین که:
«زرتشت مرا بسوزانید با اشاوهیشته و از زمین براند مرا» که چون اهریمن نماینده‌ی بی‌نظمی، آشوب، دروغ و ناپاکی است، با آتش راستی، پاکی، داد و قانون گریزان می‌شود. «کوشیار گیلی» در کتاب «زیج جامع» آن را «گلستان‌جشن» خوانده است. اردی‌بهشت هم‌چنین نگاهبان آتش بوده؛ چراکه بهترین جلوه‌گاه راستی و پاکی به شمار می‌رفته است.
