امروز پیروز و فرخ روز رام ایزد و اَمُردادماه، 21نَبُر، روز پرهیز از خوردن گوشت، اَمُردادماه سال 3759 زرتشتی، یکشنبه 17 اَمُردادماه 1400 خورشیدی، روز خبرنگار گرامی باد، اَمُرداد نماد جاودانگی و بی‌مرگی، هشتم آگوست 2021 میلادی
هشتم آگوست سال 40 پیش از میلاد ارتش ایران با درهم شكستن ارتش روم، سوریه را پس گرفت.
یگان نظامی ایران سپس به پیشروی خود ادامه داده و فلسطین را هم به تصرف درآورد. سنای روم كه چنین دید، به ایران اعلان جنگ داد و سه سال به درازا كشید تا تدارک این جنگ فراهم شود. برای جنگ، سربازان کارکشته‌ی رومی از سراسر متصرفات این امپراتوری ـ از انگلستان و فرانسه و اسپانیا و آلمان گرفته تا شمال آفریقا، ایلریا (یوگسلاوی) و یونان فراخوانده شده بودند
یورش نظامی به ایران در سال 36 پیش از میلاد با 113 هزار سرباز زبده به فرماندهی ماركوس آنتونیوس (شوهر كلئوپاترا ملكه یونانی تبار مصر) آغاز شد. این بزرگترین لشكركشی باختر به خاور در درازنای تاریخ تا سال 1990 بشمار آمده است. پیش از آغاز جنگ، واپسین درخواست اكتاویوس امپراتور وقت روم كه خواستار پس دادن پرچم‌های سربازان شكست‌خورده رومی در جنگ حَرّان (كارهه) در سال 53 پیش از میلاد شده بود از سوی مجلس عالی ایران (مٍهستان) رد شده بود. در جنگ حرّان هفت لژیون (لشكر) رومی و فرمانده آنان «كراسوس» نابود شده بودند. فرمانده نیروهای ایران در آن جنگ سپهبد «سورِنا» بود كه جنگ‌افزارهای تازه به میدان آورده بود و شگرد تا آن زمان بی‌سابقه‌ای را به كار بسته بود.
ماركوس نیز به‌مانند كراسوس یكی از سه عضو شورای عالی امپراتوری روم بود. در جنگ تازه، نیروهای ایرانی به فرماندهی فرهاد چهارم ـ شاه برگزیده وقت چهاردهمین شاه ایران از خاندان اشکانی ، از شگرد یورش سریع و پیاپی سواره نظام سبک بهره گرفتند و ارتش بزرگ رومیان را متلاشی ساختند؛ به گونه كه واحدهای آن با دادن 24 هزار كشته و هزاران اسیر فرار كردند و اسیران رومی به سرزمینی كه امروز شهر ارومیه است برای پرداختن به كار كشاورزی فرستاده شدند. در آن زمان مركز آذربایجان شهری بود كه بازمانده‌ی آن به تخت سلیمان نامدار است.
دو ابر قدرت زمان، ایران و روم، بعدا اختلافات خود را بر سر ارمنستان كه پادشاه آن باید یک شاهزاده ایرانی می‌بود حل كردند و تا 71 سال میان دو امپراتوری برخورد نظامی چشمگیری روی نداد.
ایزد رام ، نگهبان و موکّل روز بیست و یکم هر ماه در گاهشمار زرتشتی است و در اوستا با صفت «بخشنده‌ی چراگاه و خوراک خوب» از وی یاد شده‌است.
واژه‌ی رام به معنای آرام، خوشحال، مطیع آمده‌است و هنوز هم این واژه به همین صورت یا به صورت رامش در معنی صلح و شادی و سازش به کار می‌رود. در این آیین گل خیری زردرنگ به این ایزد ویژه شده است.
رام یا ایزد رام، که در اوستا به صورت رامه یا رامن آمده و در زبان پهلوی به صورت رامشن یا همان رام خوانده شده‌است، در آیین زرتشت یکی از ایزدان یا فروزه‌ی در خور نیایش است. این ایزد که آن را وای وه نیز گفته‌اند، بر روز بیست و یکم هر ماه که آن را رام روز می‌نامند، موکّل است. چهارمین روز نَبُر یا پرهیز از خوردن گوشت است.
در کنار بهمن (وهمن یا وهومانا از امشاسپندان) سه دستیار او قرار می‌گیرند که نخستین آنها ماه، دومین گؤشورون و سومین رام است که قرینهٔ وای محسوب می‌شود و در زندگی بعد از مرگ نقش خاصی را ایفا می‌نماید. در واقع در زندگی پس از مرگ، رام به ارواح نیکوکار و عادل مدد می‌رساند تا مشکلات و موانع را پشت سر بگذارند. رام یکی از جنبه‌های زمان نیز به شمار می‌رود او نخستین پزشک مینوی است که چاره و درمان دردها به دست او سپرده شده است.
فردوسی می‌سراید:
ترا روز رام از جهان رام باد
همان باد را با تو آرام باد
یک پاسخ
با دُرود
رام به مینه یِ جُنبِش ،هَرکِش(حَرکَت) ،وَردِش یا گَردِش اَست چون پایه وَ بُنادِ وُ بُنلادِ جَهان: جَه-آن هَمیشه دَر هالِ جَهیدَن می باشَد وَ رامِش نامِ کُنِش یا کُنَندِگی اَز رامیدَن اَست.این واژه به چِهرِ رَم هَم گُفته می شَوَد.
آرام : آ – رام ؛ پیشوَندِ -آ دو کاربُرد دارَد یا مینِشِ ستاک را ناکی(مَنفی) یا پِی شاری(تاکید)می کُنَد:
۱- آرام : ناجُنبی ، ناوَردی ، ناگَردی ، ناهَرکی
۲- آرام : پِی جُنبی،پِی وَردی،پِی گَردی،پِی هَرکی