چندی پیش در در بخش کودکان نشریه‌ا‌ی آذری زبان، داستانی کوتاه از نبرد گیو و رستم با افراسیاب چاپ شده بود. این‌گونه که رستم در میدان نبرد افراسیاب را با سخنانی، خوار و کوچک می‌شمارد و او را ترکی فرومایه می‌داند. این سخن در نخستین گام، خوانندگان بخش کودکان آن نشریه را آزرد و سپس سویه‌های(:ابعاد) داستان گسترده‌تر شد. برای چندمین بار در چند سال گذشته، نداشتن شناخت از هویت ملی، زمینه‌ساز درگیری‌های بی‌پیوند در آن سرزمین ایرانی شده است. گسترش هویت‌خواهی تباری و گروهی، از سر نداشتن آگاهی درباره‌ی هویت ملی پرورش یافته است. بدتر آن‌که، این‌گونه هویت‌خواهی‌ها با بنیان‌های تاریخی و تباری خواستاران آن، سازگاری ندارد و در موج‌سازی‌ها و گل‌آلودگی‌های پدیدآمده از سوی ایران‌ستیزان، خودفروختگان و کشورهای در نما برادر و در دورن شَغاد، هر روز رنگ تیره‌تری به خود می‌گیرد.
آن‌چه خواندید بخشی از نوشتار بلندی است كه در رویه‌ی شاهنامه‌ی «امرداد» ٣٤٦ با عنوان «آذربایجان ، تركستان نیست»، چاپ شده است.
