امروز انارام ایزد و دی‌ماه ۳۷۵۹ گاهشمار زرتشتی، آدینه 24 دی‌ماه ۱۴۰۰ خورشیدی، 14 ژانویه 2022 میلادی
24 دی‌ماه 1375، احمد تفضلی زبان‌شناس، ایران‌شناس، پژوهشگر، مترجم و متخصص زبان پهلوی و استاد زبان‌های باستانی دانشگاه تهران، درگذشت. او در زمینه زبان‌های ایرانی میانه به ویژه پهلوی و پارتی، در پهنه بین‌المللی، یکی از انگشت‌شمار صاحبنظران به‌شمار می‌آمد.
احمد تفضلی، زاده‌ی ۱۶ آذر ۱۳۱۶ در اصفهان، تحصیلات مقدماتی را در تهران گذراند و در سال ۱۳۳۵ با دریافت مدال درجه اول فرهنگ از دارالفنون، دیپلم ادبی گرفت. او در سال ۱۳۳۸ دانشکده زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران را با رتبه اول به پایان برد. در سال ۱۳۴۰ به انگلستان رفت و وارد رشته فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران در مدرسه زبان‌های شرقی دانشگاه لندن شد و در سال ۱۳۴۴ فوق لیسانس گرفت و پیش از بازگشت به ایران دوره پژوهشی کوتاهی را هم در پاریس گذراند. وی در ۱۳۴۵ در رشته زبان‌های باستانی از دانشگاه تهران درجه دکتری گرفت. موضوع پایان‌نامه‌ی او تصحیح و ترجمه‌ی سوتکرنسک و ورشت مانسرنسک از دینکرد و سنجش این دو نسک با متن‌های اوستایی، به راهنمایی صادق کیا بوده‌است.
او از ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵ همراه با تحصیل، به‌عنوان پژوهشگر در استخدام اداره فرهنگ عامه بود و از ۱۳۴۵ تا ۱۳۴۷ در بنیاد فرهنگ ایران، به پژوهش پرداخت و در ۱۳۴۷ به تدریس در دانشگاه تهران مشغول شد و در ۱۳۷۰ عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و از سال ۱۳۷۳ معاون علمی و پژوهشی این فرهنگستان بود. وی عضو شورای علمی مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی از سال ۱۳۶۶ و معاون علمی فرهنگستان زبان و ادب فارسی از سال ۱۳۷۰ بود. وی افزون بر اینکه یکی از صاحبنظران در زمینه زبان‌های باستانی ایران بود، به زبان عربی کاملاً آشنایی داشت و به زبان‌های انگلیسی و فرانسوی و آلمانی و ادبیات فارسی چیرگی کامل داشت و همچنین با زبان روسی نیز آشنا بود.
دکتر تفضلی ۲۴ دی ماه ۱۳۷۵ خورشیدی، دفتر کارش را در دانشگاه تهران ترک کرد و راهی منزلش در شمیران شد اما هرگز به منزل نرسید. مرگ ناگوار استاد احمد تفضلی که نیمه شب در تهران رخ داد یک فاجعه‌ی بزرگ معنوی و علمی برای کشور ایران بود. این فقدان که شوند (:علّت) را تصادف خودرو بیان کرده‌اند، یکی از پرمایه‌ترین استادان و دانشمندان ایرانی و جهان ایران‌شناسی را درربود.
در گاهشمار زرتشتی سال به ١٢ ماه ٣٠ روز بخش می‌شود كه هر روز به نامی آراسته است. امروز سی‌اُمین روز از ماه در گاهشمار زرتشتی است و «انارام» نام دارد.
سی‌امین روزماه انیران یا انارام، به معنی فروغ بی‌پایان جهان مینوی است. در اوستا: «اَنَغرِرَاوچَ» است. انارام به چم «روشنایی بی‌پایان» است. برابر با آموزش‌های اشوزرتشت؛ کسانی که با اندیشه، گفتار و کردار نیک زندگی می‌کنند و با دروغ و ناپاکی مبارزه می‌ورزند، سرانجام به سرای نور و سرور خواهند شتافت که سرشار از خرسندی و شادمانی برای آن‌هاست. این سرا، همان خانه واپسین و جایگاه روشنایی و فروغ بی‌پایان است. زرتشتیان در این روز به سفر می‌روند و اهورامزدا را به شوند داده‌های نیکش ستایش می‌کنند.
گل «مرو اردشیران» نماد انارام در دین زرتشتی است.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش
انارام ز پیران شنیدم چنان / كه می خورد باید به رطلِ گران
بیار ای نگار آن می مشک‌بوی / كزو نافه مشك یابی دهان
دل اندر كم و بیش گیتی مبند / همی دار جان را همی شادمان
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
موی و ناخن پیرای و زن به زنی کن که فرزند نامور زاید.
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار:
در این روز جامه بیفزای بر / بدوز و بپوش و بیارای بر
(اَنیران) بود نیک، زن خواستن / همان ناخن و موی پیراستن
