نخستین گام ما برای دیدن دشت‌های لاله‌زاری ایران شهر زیبای بردسیر است؛ جایی که شور و نشاطی از دیدن و تماشا برپاست و بوی سُکرآور گل‌ها همه‌جا پراکنده است.
برای رسیدن به «دشت لاله‌زار بردسیر» پیداست که باید راهی کرمان شد. آن‌سوتر از بردسیر، در 80 کیلومتری این شهر کهن، دشت گل‌ها را خواهیم دید؛ دشتی مالامال و انبوه از گل‌های لاله‌ای که دامنه‌ی کوه‌های بلند هزار را پوشانده است؛ یعنی همان جایی که سردترین پهنه‌ی کرمان است و باران‌های فراوان‌اش نمونه‌وار، اما خوش آب‌وهوا و دلپذیر. به‌ویژه برای گردشگرانی که تاب هوای کویری را کمتر دارند. آن‌جا را «بام کرمان» نیز می‌نامند. افزون بر گل‌های لاله، گیاهان دارویی دشت نیز پُرشمار هستند؛ مانند: آویشن، کلپوره، آلاله، بومادران، زعفران و گل گاوزبان. هر چه بر بلندی دشت و ارتفاعات افزوده می‌شود، با گونه‌های گیاهی بیشتری روبه‌رو خواهیم شد. از این دشت تا شهر کرمان راهی 120 کیلومتری پیش‌رو داریم.
گل‌هایی که در دشت لاله‌زار بردسیر یافت می‌شوند از گونه‌ی شقایق ها هستند. آن‌ها را به رنگ‌های صورتی و سفید در دامنه‌ی کوه و بیش‌تر از هر زمان دیگر در روزهای پایانی فروردین‌ماه و روزهای آغازین اردیبهشت‌ماه، می‌توان دید و سرمست از آن همه زیبایی شد. در کنار آن، بال زدن پروانه‌ها و گذر زنبورها و سپیده‌دم روزهای روشن دشت و بوی خوش گل‌ها، غوغایی است که به گفتن نمی‌آید و باید دید. آن جا، بخشی از زیست‌بوم زیبا و تماشایی سرزمین جاودانه‌ی ما ایران است!
به‌سبب همان دشت گل‌هاست که بردسیر، پس از کاشان، دومین گستره‌ی دشت زیر کشت گل‌ها را دارد و دامنه‌ی چندین هکتاری آن دشت، با شیوه‌ی آبیاری نوین، درخور اهمیت بسیار است. برآوردها نشان می‌دهد که بیش از 5 هزار تُن گل از گلستان‌های شهرستان بردسیر به دست بیاید.
آن جا گستره‌ای برای کارگاه‌های گلاب‌گیری است. گل‌هایی که در دشت بردسیر پرورش می‌یابند باید محیط ویژه‌ی جغرافیایی و طبیعی‌ای داشته باشند. هر چه بلندی‌ها بیش‌تر و هوا سردتر باشد، گل‌های خوشبوتر و افزون‌تری به‌دست خواهد آمد. اسانس بیش‌تر گل ها، در هوایی که میان روز و شب آن 5 تا 10 درجه تغییر داشته باشد، بیش‌تر خواهد بود.
40 سال از زمانی سپری شده است که نخستین لاله‌ها در دشت بردسیر ریشه گرفتند. سرآغاز این کار آن با نوجویی «همایون صنعتی‌زاده»، کارآفرینِ دانشور، بود. او بود که کِشت گل را در این گستره بنیان نهاد و کاری را آغاز کرد که اکنون در سه ماه بهاری‌ای که گل‌ها چیده می‌شوند، چیزی میان 100 تا 120 هزار تَن در روز سرگرم کار و درآمدزایی هستند و 35 کارخانه‌ی گلاب‌گیری صنعتی در بردسیر خدمات‌دهی می‌کنند. آن‌چه از آن کارخانه‌ها به‌دست می آید، افزون بر شهرهای ایران، به کشورهای دیگر، به ویژه کشورهای اروپایی، صادر می‌شود. صنعتی‌زاده در سال 1388 چشم از جهان فروبست. یادش گرامی.
اما در کنار دشت آکنده از گل بردسیر، باید به بلندی‌های شاه‌کوه لاله‌زار اشاره کنیم که دلخواه گردشگران و طبیعت‌دوستان است. بسنده است بگوییم که رودخانه‌ی هیلل‌رود از آن جا راه می‌سپارد و چنان دیدنی و تماشایی است که دل کندن از آن ساده نیست! روستاهایی هم که در آن‌جا پراکنده‌اند، پُرشمار هستند و باشندگان فراوانی دارند؛ از آن‌رو که صنعت برداشت گل، پُرسود و بهره است.
افسوس که امسال به سبب سرما و خشکسالی‌های چند سال گذشته، برداشت گل از دشت لاله‌زاری بردسیر کاهش پیدا کرده است (همشهری‌آنلاین). پیداست که کاهش برداشت تا چه اندازه بر اقتصاد روستاییان بردسیر اثر زیان‌بار داشته است. در درازمدت نیز کاهش بارندگی‌ها چه بسا زیان های بیشتری به‌بار آورد و اقتصاد آن گستره را کم‌رونق کند.
به هر روی، سفر به دشت لاله‌زار بردسیر و دیدن کرمان ره‌آوردهای نیز دارد. می‌توان با دستی پُر از زیره‌ی کرمان، قاووت، کماچ سهن، سوهان زرند، پسته، گردو و کلمپه بازگشت. به‌ویژه زیره که بوی خوش و مزه‌ای بی‌مانند دارد. صنایع دستی کرمان نیز زبانزد است و از پته‌دوزی گرفته تا قالی و گلیم آن‌جا، ره‌آوردهایی مناسب به‌شمار می‌روند. از این‌رو، در بهار سفر به دشت لاله‌زار بردسیر و دیدن شهرهای کرمان، یادبودهایی ماندگار برای هر گردشگری است.
*با بهره‌جویی از: تارنماهای: همشهری‌آنلاین، مهر، میزبون و ایسنا.
