یاری‌رساندن به جامعه‌ی زرتشتی را بر خود بایسته می‌دانم

بابک خداپرستی، سرپرست مدرسه‌ی بسکتبال زرتشتیان تهران،  به‌تازگی کار خود را آغاز کرده و در مدت دو ماه توانسته است شصت نفر در گروه سنی نونهال و بزرگسال را برای رقابت در هماورد جام جان‌باختگان آماده سازد. روز دوشنبه، ۱۶ امردادماه، به گفت‌وگو با وی نشستم. 

   چه شد که «مدرسه‌ی بسکتبال زرتشتیان تهران» را راه‌اندازی کردید؟ 

از دیدگاه من بسکتبال جامعه زرتشتی رو به پایان است. در آغاز هماورد امسال گفتمان بر این بود که سه تیم بسکتبال بیشتر نداشته باشیم و از این سه گروه دو تا از آن‌ها پیشکسوتان بودند. با توجه به این که یاری‌رساندن به جامعه‌ی زرتشتی را بر خود بایسته می‌دانم؛ بر آن شدم با یاری پدر و مادر‌ها، برای بچه‌های دبستانی یعنی کلاس یکم تا ششم، دوره‌ی بسکتبال در سطح پایه برگزار کنم. ابتدای کار می‌خواستم که ده تیم را برای جام جان‌باختگان به یاری پدر و مادر‌ها آماده کنم و نتیجه یازده گروه شد که سه گروه دختر و هشت تیم پسر سرانجام در این دوره از جام شرکت کردند. هم‌اکنون شصت نفر در این مجموعه هستند و آموزش می‌بینند.

    از چه راهی برای نام‌نویسی فراخوان دادید؟

فراخوان ما فراخوان همه‌گیری نبود. کسانی که از این دوره با خبر بودند پیام را در گروه‌های مدرسه فرستادند و ما در رسانه‌ها‌ی زرتشتی فراخوانی منتشر نکردیم. چنانچه بعد از آغاز جام بسیاری به این مجموعه پیوستند و من دوست دارم که این رخداد همیشگی باشد. پدر و مادرها در به سرانجام‌‌ رساندن این هدف بسیار یاری رساندند و من از آن‌ها خواستم که باشند و کمک کنند. من همیشه می‌گویم دو تا از این بچه‌ها فرزندان من هستند شما هم در کنار فرزندانتان باشید آن‌ها را یاری برسانید تا بتوانیم به سرانجام شایسته‌ای دست پیدا کنیم.

بابک خداپرستی می‌افزاید که از زمان فراخوانش در گروه‌های مدرسه تا حضور آن‌ها در جام جان‌باختگان زمانی نزدیک به دو ماه می‌گذرد و این گروه‌ها یک ‌ماه‌ و‌ نیم است که مشغول تمرین هستند.

     بن‌مایه مالی شما چگونه فراهم می‌شود؟

زمانی  که گفتمان برسرشکل‌گیری گروه‌ها شد خواست من این بود که بهترین‌ها تهیه شود. از کیفیت و رنگ پوشاک بچه‌ها گرفته تا تهیه‌ی کیف ورزشی و طراحی لوگو به کوشش و مهر پدر و مادرها انجام شده است. به لطف آن‌ها مجموعه‌ی ما از امتیازهایی مانند پزشک و روانشناس هم برخوردار است و ما امیدواریم که این کوشش‌ها ادامه‌دار باشد. از جمله فرزاد نمیرانیان، رستم نامداری، پدرام عزتی، مهرداد کرمانی، آبتین بهبودی و همه‌ی عزیزان کمک کردند.

    برنامه‌ای دارید که گروه‌ها در هماوردهای آیین‌مند (:رسمی) هم شرکت کند؟

بله، من بن‌مایه‌ی این مجموعه را بر همین پایه گذاشته‌ام و برنامه دارم که بچه‌ها در مسابقه‌های منطقه‌ای در مدرسه‌ی جمشیدجم، جام یگانگی و … گرد هم بیایند و همین‌گونه پله‌پله پیش می‌رویم تا به نتیجه‌های بزرگ‌تری دست پیدا کنیم.

  گروه‌هایی که با آن‌ها کار می‌کنید چهارچوب ویژه‌ی سنی دارند؟

وقتی که کار خود را با گروه سنی نونهالان آغاز کردم چند نفری هم‌گروه سنی نوجوان و جوان بودند. به این جهت که شرایط ما برای تمرین از نظر داشتن زمین مناسب نبود و همچنین تعداد این عزیزان به اندازه‌ی تشکیل گروه جداگانه نبود بر آن شدم تا آن‌ها را با گروه بزرگسالان تمرین بدهم و این‌گونه اکنون گروه‌های ما شامل نونهالان و بزرگسالان می‌شود.

  همه‌ی کسانی که در این یک ماه و نیم به این مجموعه پیوستند در هماورد این دوره از جام شرکت کردند؟

بله؛ از آغاز از همه خواستم که در همه‌ی تمرین‌ها حضور داشته باشند و بچه‌ها هم با جدیت کار را دنبال کردند. برای مسابقات جام کوشش من بر این بود که آن‌ها را با توجه به شرایط مختلف از نظر سطح بازی، فیزیکی، و سن به شکل یکسان گروه‌بندی کنم تا در مجموع همه‌ی گروه‌ها از نظر سطح بازی یکسان باشند.

  از برآیند مسابقه‌ها تا به این‌ جا خرسند هستید؟

بله؛ بچه‌ها از آن چیزی که گمان می‌کردم بهتر بودند و در این دوره از مسابقات که دوره‌ی نخست برای ما است برد و باخت به هیچ وجه اهمیت نداشت. برای من مهم بود که یک کار پایه‌ای صورت بگیرد و برآیند این سرمایه‌گذاری از دو سال تا پنج سال آینده مشخص می‌شود. کوشش من بر این است که بسکتبال جامعه‌ی زرتشتی تا چند سال آینده حرف اول را میان آموزشگاه‌های تهران بزند.

بابک خداپرستی در پایان می‌گوید که امیدوار است که او و گروهش با همکاری دست‌اندر‌کاران جامعه‌ی زرتشتی از امکانات تمرینی باشگاه فروهر، مدرسه‌ی انوشیروان و سالن آدریان بهره ببرند. چرا که با توجه به گروه سنی تیم‌ها در فصل سرما امکان تمرین آن‌ها در فضای باز نیست.