پیام زرتشت

تو را که برترانِ انسانی و از برای راستی و روشنایی می‌میری، مپندار که نامت بر سنگ‌ها سنگواره شود.
این را چوپانان نیز آموخته‌اند که جاودانگی از آنِ پیکارگرانِ رهایی انسان است. (گات‌ها یسنا هات ۴۳)^*
باز شور بهار و شادی عید
جلوه نرگس و بنفشه و بید

سبز در سبز سفره صحرا
نغمه بی‌غمِ چکاوک‌ها

باز هم لاله‌های صحرایی
در خَم دره‌های رویایی

می‌شکافد دلِ زمینِ تنگ
عشق می‌روید از گل و گلسنگ

ای فلاتِ بلندِ پابر جا
ای نمیرای جاودان بر جا

باز دور از تو از تو می‌گویم
در بهارت دوباره می‌رویَم

مخملِ سبزِ رویشِ برگی
بی‌گزند از گزند و بی‌مرگی

به سپیدی چو برفِ کوهستان
سرخ و پوینده در رگِ دوران

تو همان سرزمینِ یکتایی
که نشاندارِ هور مزدایی

گوهرین باغِ بی‌خزانی تو
خاکِ زرتشتِ زر نشانی تو

آنکه آیینِ بخردی آورد
رسم و راهِ یگانگی گسترد

رسمِ یکتاپرستی یزدان
اعتبارِ اراده ی انسان

در کلامش ترانه بود و نوید
شوقِ آزادی و پیامِ امید

گفت: دانای راهِ خویشتنی
که پذیرای نور و اهرمنی

تا که رو، سوی روشنی داری
شادی و خرمی به بار اری

زنده رودی و اهرمن سوزی
خود ز ایزد وَشانِ پیروزی

دورباد از تو اهرمن منشی
خشم و آز و دروغ و بد کُنشی
**
قرن‌ها رفته در سیاهی و کین
کان سپنتا مرامِ مهر آیین،

می‌سراید برای خلقِ زمین
از گلوگاهِ سبزِ فروردین:

از تو اهریمنَت گریزان باد
تکیه گاهت هماره یزدان باد.

بهار ۱۳۸۵ – هما ارژنگی

*باز سرایی سیدعلی صالحی