امروز اورمزد و فروردین‌ماه سال 3758 زرتشتی، آدینه یکم فروردین‌ماه 1399 خورشیدی، 19 مارس 2020 میلادی
جشن نوروز؛ گاه شکفتنِ شکوفه‌ها،
هنگام شور و شادی جان ِ جهان،
یادگار دیرین و باشکوه نیاکان
فرخنده و همایون باد.
تاریخ، طبیعت، دانش و دین همه از رویدادی بزرگ سخن می‌گویند. رویدادی بس سپندینه (مقدس)، بس بزرگ، بس زیبا و بس بی‌همتا. رویدادی یادآور پیوند بهار طبیعت و بهار دل‌ها.
آغاز سال با نام خداوند (روز اورمزد)، چیزی است که دین بازگو می‌کند. آغاز سال نو با ماه فروردین، ماه فروشی‌ها، رویدادی است باارزش و سپندینه.
آری، هنگامه‌ی نوروز رسیده است، جشن هم‌زمانی زیباترین پدیده‌های تاریخی، طبیعی، علمی و دینی. جشنی بی‌همتا که ایران و ایرانی به آن می‌بالد.
نوروز، پیوستگی ریشه‌های فرهنگي و خويشاوندي ساكنان ايران زمين را سبب‌ساز شده است.
نوروز و آیین‌های باشکوه آن، راهی سه هزار ساله و پرپیچ و خم را پیموده تا به ما رسیده است. «نوروز» کهنسال‌ترین آیین ملی در جهان است که جاودانه مانده و یکی از ریشه‌های پیوستگی فرهنگ ایرانیان است. آیین‌های برگزاری این جشن بزرگ در زمانه‌ی کنونی با سه هزار سال پیش تفاوت چشمگیر نکرده و از این روعامل یکپارچگی فرهنگی ساکنان ایرانزمین به شمار می‌رود که آن را در هرگوشه از جهان که باشند، یکسان برگزار می‌کنند و بزرگ می‌دارند. اندیشمندان، «نوروز» را نماد پایدار هویت ملی ایرانی خوانده‌اند.
«نوروز» روز ملّی و جشن همه کسانی است که در فلات ایران (ایران زمین)، خود و یا نیاکانشان زاده شده‌اند و تاریخ و فرهنگ مشترک دارند، از جمله تاجیکان، افغانان، کردان و … و ساکنان سرزمین‌هایی که در طول قرون و اعصار، امپراتوری ایران را تشکیل داده بودند. فرهنگ مشترک و مدنیت غنی قوم ایرانی باقی مانده و نوروز همچنان روز ملّی همه مردمی است که از کوه‌های پامیر و بدخشان تا انتهای کوه‌های کردستانِ سوریه و از شمال قفقاز تا رود سند و منطقه خلیج فارس سکونت دارند.
از آغاز سده 21 میلادی تلاش‌های چشمگیر و تازه‌ای برای تحکیم رشته‌های فرهنکی و خویشاوندی (مِهر، همدلی، انس و الفت) ساکنان ایران زمین و به ویژه میان کشور ایران و کشورهای فرارود و آسیای جنوبی انجام گرفته است که صاحب‌نظران آن را یک پدیده‌ی تازه جهانی دانسته‌اند، زیرا که مناسبات کشورها تاکنون در زمینه‌های اقتصادی، سیاسی و نظامی (مادی) بوده که باعث برانگیخته شدن رقابت دیگران شده است.
در بسیاری‌ا ز آثار گذشته نگاران، از جمله در تاریخ طبری، شاهنامه فردوسی و آثار بیرونی؛ نوروز به جمشیدشاه نسبت داده شده و آن را به دلیل آغاز بهار، برابر شدن روز و شب و از سر گرفته شدن درخشش خورشید و اعتدال طبیعت، بهترین روز در سال دانسته‌اند.
آری، تاریخ به نوروز جمشیدی می‌بالد؛ نوروزی دیرینه، باستانی، كهن و ایرانی. نوروزی كه تاریخ بر تخت نشستن جمشید در روز هرمزد از ماه فروردین را بانگ می‌زند، نوروزی كه جهان آن را به نام جمشید می‌شناسد.
طبیعت نو شدنش را جشن گرفته است. آوای بلبلان، خنیاگر شكفتن غنچه‌های قرمز و صورتی و زرد و سفید شده است. شكوفه‌های درختان همراه با لباس سبز چمن بر تن زمین، چشم‌اندازی زیبا و رنگارنگ پدید آورده است. آری، بهار طبیعت آغاز شده است.
زمین دگر بار به دور خورشید می‌گردد و هم‌زمان با آغاز سال نو به دیدار او می‌رود تا باز گردشی دوباره را از سر گیرد. لحظه‌ی آغاز اعتدال بهاری فرا رسیده است، لحظه‌ای شگفت كه تنها یک بار در سال رخ می‌دهد.
