دینایزد و تیرماه به سالمهی 3758 زرتشتی. شنبه 21 تیرماه 1399 خورشیدی، 11 جولای 2020 میلادی
میانهی جولای سال ۶۰۵ میلادی، لشکر کشی نابایستهی خسروپرویز برای جنگ با روم شرقی باعث ناتوانی هر دو فرمانروایی، سپس از میان رفتن هر دو دولت یکی پس از دیگری و سببساز پند تاریخی برای این روزگار نوین شد.
ارتش ایران به تصمیم خسرو پرویز شاه وقت برای جنگ با روم شرقی از دو سمت جنوبشرقی و جنوبغربی به سوی قلمرو این کشور به حرکت درآمد.
ستون یکم پس از بیرون راندن رومیان از سوریه و عبور از کوههای «تاروس» واقع در آناتولی غربی (ترکیه) تا دروازههای قسطنطنیه (استانبول) پیش رفت. در «تاریخ» از این لشکر کشی به عنوان «جنگ غیر ضروری» که باعث تضعیف هر دو امپراتوری و بعدا از میان رفتن هر دو دولت یکی پس از دیگری شد، نام برده شده است. هدف خسرو پرویز از تصرف مصر و انتقال صلیبی که مسیح بر آن مصلوب شده بود از اورشلیم به تیسفون، ایجاد غرور در ایرانیان بود که این غرور آنان را خوشگذران، تن آسا و در نتیجه ترسو کرد و توانگران (فئوداله) را زورگو؛ به گونهای که نتوانستند در برابر سپاهی کوچکتر اما مصمم تازیان، ایستادگی کنند و هرآنچه را که در درازای ۱۳ سده به دست آورده بودند، به یکباره از دست دادند. این تجربهی تاریخی سبب شده است که در سدههای همزمان امروزی، بسیاری از کشورهای امروزه در قوانین اساسی خود از «جنگ غیر لازم» بازداشته شوند.
گزارشگران آمریکایی در نوشتههای خود با یادآوری لشکرکشی غیرضروری سال ۶۰۵ خسروپرویز به روم شرقی، اندرز داده بودند که سیاستهایی که ممکن است به جنگ غیرضروری پایان یابد، کنار گذارده شود.
«دین» واژهای پارسی و به چم (:معنی) وجدان، بینش و نگرش درونی است که از سوی اهورامزدا در نهاد هر انسان جای داده شده تا در زندگی با نیروی آن بتواند راه درست و راست را یافته و در آن گام بردارد.
همه مردمی باید آیین تو
همه رادی و راستی دین تو
دین، نام روز بیستوچهارم از هر ماه در گاهشمار زرتشتی است و نگهبانی روز بیستوچهارم ماه به ایزد دین سپرده شده است. دین نام ایزدی از ایزدان آیین زرتشتی، نگهبان خامه هست. در این روز فرزند به درس و آموزگار سپرند. …
ابوریحان بیرونی در پهرست نامهای روزهای ایرانی نام این روز را «دین» و در سغدی هم «دین» و در خوارزمی نیز «دین» یاد کرده است. دین که از واژهی دئنا گرفته شده به چم سروش که همان وجدان آمده است.
نگرشی درونی که از سوی اهورامزدا در نهاد هر آدمی مىباشد، تا در زندگی با نیروی آن بتواند راه راست و درست را یافته و در آن گام بردارد.
در سانسکریت و گاتها و دیگر بخشهای اوستا بارها واژهِ «دئنا» آمده که هشت بار مىشود. دین در گاتها به چمهای گوناگون کیش، و آیین و سروش و … معنا شده است.
فردوسی پیرامون این ایزد میسراید:
«همه مردمی باید آیین تو /
همه رادی و راستی دین تو»
مسعود سعد پیرامون آن میسراید:
«دینروز ای روی تو آکفت دین
می خور و شادی کن و خرم نشین».