امروز تیر ایزد و اَمُردادماه به سالمهی 3758 زرتشتی. پنجشنبه 9 اَمُردادماه 1399 خورشیدی، 30 جولای 2020 میلادی
نخستین گواهینامه رانندگی ایران 9 امردادماه در سال 1308 شمسی خورشیدی صادر شد.
سیفالله خان از خردادماه سال 1307 تا امردادماه سال 1308 شمسی خورشیدی با گذراندن آزمون سه مرحلهای نخستین گواهینامه اتومبیل را دریافت کرد! تاریخ صدور گواهینامه رانندگی سیفالله خان 9 امرداد 1308 شمسی برابر با 29 ژوئیه 1929 میلادی است.
گواهینامه رانندگی در ایران، در سال 25 آبان 1299 در حدود 92 سال گذشته صادر شده است؛ این در حالی است که در گذشته به گواهینامه، تصدیق نامه گفته می شد و اولین گواهینامه، نه گواهینامه خودرو است و نه موتور بلکه مربوط به درشکچیها است.
خاچاتور ماتروسیان تبریزینژاد یک ارمنی بود و در سن 24 سالگی توانست پس از گذراندن مهارتهای لازم، تصدیقنامه دریافت کند؛ ضمن اینکه خاچاتور با اقامت در ایران تابعیت ایران را نیز گرفته بود. وی ششصدونودوهفتمین نفری بود که موفق به دریافت گواهینامه یا تصدیقنامه درشکهچی شده است بنابر آنچه اسناد موجود در آلبوم مرکز صدور گواهینامه راهور ناجا موجود است.
نخستین کسی که در ایران قربانی تصادف اتومبیل شد، درویش خان نوازنده و استاد تار بود که در سال ۱۳۰۵ درگذشت؛ و نخستین افسر آزمایش رانندگی که نام و امضاء او در پای اوراق رانندگان زمان قاجاریه وجود دارد به زبان فرانسه نوشته شدهاست شخصی بنام مسیوکلین بود که پس از وی این سمت به ناصرخان انشا، نخستین متخصص نظمیه محول شد. همچنین نخستین آییننامهی رانندگی در زمان وستد اهل سوئدی تهیه و تنظیم شد. وی در سال ۱۲۹۱ خورشیدی ریاست نظمیه را به دوش داشت و نزدیک به ۱۰ سال در این پست باقی ماند. از کارهای وی، ترجمه، تنظیم نظامنامه و آییننامه قید شدهاست که راننده هنگام روز در شهر و اماکن پرجمعیت با حرکت از سمت راست باید با سرعت ۱۵ کیلومتر در ساعت و در خارج شهر ۲۵ کیلومتر در ساعت و شبها با ساعتی ۱۰ کیلومتر براند یا اینکه در هنگام نزدیک شدن به حیوانات مانند اسب و قاطر که از صدای ماشین وحشت دارند از سرعت اتومبیل خود بکاهند و آرام حرکت کنند تا باعث وحشت و رم کردن حیوانات نشوند. نخستین چراغهای راهنمایی و رانندگی در سالهای دهه ۳۰ در تقاطعهای سپه (امام خمینی فعلی) ولیعصر، پل امیر بهادر، باغ ملی دروازه شمیران، گمرک و امیریه نصب شد. نخستین راننده بانو در ایران شخصی بنام خانم هِلِن شَه بَنده بود که در سال ۱۳۱۹ موفق به گرفتن گواهینامه شد و در مطبوعات آن زمان دربارهی این اتفاق گزارش نوشتند.
ای نگار تیر بالا روز تیر
خیز و جام باده ده بر لحن زیر
روز «تیر ایزد» سیزدهمین روز هرماه و چهارمین ماه هر سال، در گاهشمار زرتشتی و چهارمین ماه از سال «تیر» نام گرفته است. تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران میشوند، همچنین نگهبان ستوران است. در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است. ستاره عطارد تیر نامیده میشود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند. ایرانیان باستان هنگام خشکسالی در این روز آیین ویژهای برگزار میکردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشکسالی(اپوش) به در و دشت میرفتند و تیریشت میخواندند.
بخشی از یشتهای اوستا دربارهی این ایزد است. تیر نام ستارهای است که امروزه آن را «شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) مینامیم.
سرودهی مسعود سعد سلمان، بر پایهی کتاب بندهش
ای نگار تیر بالا روز تیر
خیز و جام باده ده بر لحن زیر
عاشقی در پردهی عشاق گوی
راههای طبع خواه دلپذیر
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست.
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سرودهی استاد ملکالشعرای بهار:
بفرمای بر کودکان روز (تیر) /نبرد و سواری و پرتاب
