اینجا تخت سلیمان است. مجموعهی تاریخیای که در میراث جهانی به ثبت رسیده است. شوربختانه حال و روز میراث جهانی ما به اینگونه است که در تصویر میبینید. ستونهای رها شده که بازدیدکنندگان روی آنها مینشینند. با اینکه این محوطه جهانی است بی توجهی و عدم نگهداری درست میراث فرهنگی بسیار در آنجا دیده میشود.
در سفری که چندی پیش به این گسترهی باستانی داشتم دیدم در موزهی این اثر شگفت انگیز و ارزشمند بسیاری از آثار یافت شده بدون هیچ گونه حفاظ و حتیا بدون توجه مسوولان محوطه در معرض دسترس همگان بود که به راحتی امکان آسیب رساندن به آنها فراهم است. شناسنامهی آثار نیز به روشی غیر اصولی روی آنها جای داده شده بود.
تخت سلیمان در «محال افشار» و تقریباً چهل و پنج کیلومتری شمال شرق بخش تکاب شهرستان میاندوآب جای دارد. این محل که مورخان آن را «کنژک» روزگار ساسانی یا «شیز» و «گنجک» دوره اسلامی دانسته اند و رومیان آن را «گزکا» و اشکانیان آن را «فرا آسپا» نامیده اند، با استناد به آثار به دست آمده از کاوشهای باستان شناسی و مطابقت آنها با متون تاریخی، محل یکی از سه آتشکده مهم و معتبر روزگار ساسانی یعنی آتشکده آذرگشسب بوده که خسرو پرویز دوم نیز کاخی در جوار آن بنا نهاده بود و روزهایی از سال را در آن زندگی میکرد. معبد کاخ ساسانی در حمله “هراکلیوس” – امپراطور بیزانس روم شرقی – به سال 624م ویران شد. اگرچه آثار بازسازی و مرمت از دوره خلفای عباسی در این منطقه دیده شده و نمونه سفال های پیش از سدهی هفتم مهی(:قمری) نیز ضمن کاوش های این مجموعه به دست آمده است، اما دوره رونق و بازسازی دوبارهی آن مربوط به زمان حکمرانی دومین ایلخان مغول و برادرزاده هلاکوخان یعنی “آباقاخان” (680- 663 مهی) است که آن را برای قصر تابستانی خود مناسب تشخیص داده بود.
فرتور از زهرا شفیعزاده است.
0114