امروز پیروز و فرخ روز آسمان ایزد، روز دوم نیایش همگانی در سپندینه پیرسبز چک‌چک، 27 خوردادماه سال 3759 زرتشتی، سه‌شنبه 25 خوردادماه 1400 خورشیدی، 15 ژوئن 2021 میلادی
25 خرداد سال 1317 (15 ژوئن 1938) و پنج سال پس از تصویب تمدید قرارداد امتیاز نفت انگلستان به مدت 60 سال در مجلس، دولت وقت امتیاز نفت شمال را كه قبلا به دو شركت آمریكایی داده شده بود لغو کرد.
در سال 1312 كه مذاكره برای تمدید قرارداد نفت انگلستان در جریان بود، بت تگرش به روابط با مسکو، نفت شمال ایران، ازحوزه قرارداد مستثنی شده بود. در آن زمان دولت مسکو با آمریکا درگیری و ستیز نداشت و به باور تاریخ‌نگاران، لغو قرارداد کمپانی‌های آمریکایی خواست دولت لندن بود زیراکه نمی‌خواست در ایران حتا رقیب انگلوساکسون داشته باشد.
بیست‌وهفتمین روز از هر ماه در گاهشمار مزدیسنی آسمان نامیده می‌شود. آسمان از آفریده‌های اهورایی و ایزد نگهدارنده‌ی سپهر. واژه‌ی آسمان در اوستا به صورت اسن، اسمن، در پارسی میانه و در پازند به صورت آسمان آمده است. این واژه در اوستا به چم (:معنی) سنگ نیز به کار رفته است. آسمان نخستین آفریده‌ی اهورامزدا پیش از جهان مادی است که آغاز و انجام آن نادیدنی است. (یشت‌ها فروردین یشت بند۳) و در اوستا ستوده شده است.آفرینش دیگر پدیده‌ها با آسمان در پیوند است. به این معنی که اهورامزدا از گوهر آسمان آب و از آب زمین را آفرید. و به یاری آسمان شادی را آفرید. “که در دوران آمیختگی که ”روزگار ماست” آفریدگان به شادی زندگی کنند. ایرانیان باستان آسمان را هفت پایه می‌دانستند. نخست ابر پایه‌ی دیگر سپهر اختران، سه دیگر ستارگان آلوده نشده، چهارم بهشت که ماه بدان پایه ایستد، ششم گاه امشاسپندان، هفتم روشنایی بیکران که جای اورمزد است. در برخی منابع برای آسمان فقط سه پایه، ستاره پایه و ماه پایه و خورشید پایه نام برده شده است اما در ادبیات پهلوی از هفت طبقه‌ی آسمان یاد شده است. همکاران آسمان، شهریور، خور و مهر و انارم ”انغر روشن ”می‌باشند.
آسمان نخستین گیتیایی اهورامزداست و در گهنبار میدیوزرم آفریده شده است. آسمان از آفریده های بسیار زیبا و ستودنی اهورامزداست. آسمان برای ایرانیان باستان سرچشمه نور و گرمای خورشید بوده و همان گونه که خورشید نیایش می شده، آسمان هم ستوده می شده است.
در شاهنامه آمده است:
« مه بهمن و آسمان روز بود / که فالم بدین نامه پیروز بود».
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش
آسمان‌روز ای چو ماه آسمان / باده نوش و دار دل را شادمان
جان ز باده شاد کن زیرا که عقل / باده را بیند همی شادی جان
هر زمان باده خور ای تازه چو گل / تازه کن شادی به باده هر زمان
