«یا حضرت مولانا!» این جملهای است که در آرمگاه منسوب به او نوشته شده است! پیروانش هر ساله در قونیه گردِ هم میآیند و با یاد آن پیر دلداده به بزم و سماع میپردازند.
جلالالدین را میگویم! مولوی یا مولانا، هرچه که بنامیمش سایهی اندیشهاش جهان را به گونهی شگفتانگیزی دربر گرفته است …
نام راستینش «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» است و در ۶ ربیعالاول ۶۰۴ مهی (:هجری) در بلخ، که یکی از پرآوازهترین شهرهای خراسان در هنگام خوارزمشاهیان بود، زاده شد. زبان مادریاش پارسی بود و پاژنامش را در سرودههایش «خاموش»، «خَموش» و «خامُش» دانستهاند.
پیرامون شصت تا هفتاد هزار بیت پارسی سروده و خطبهها، نامهها و تقریراتش (آموزههای او به شاگردانش که آنها را نوشتهاند و به پارسی غیرادبی و روزانه است) نیز به فارسی است. در میانِ سرودههای پارسی خود (همانند دیگر سرایندگان پارسیزبان چون حافظ و سعدی) هزار بیت به زبان تازی (:عربی) نیز دارد.
پارسی گو گرچه تازی خوشتر است / عشق را خود صد زبان دیگر است
ایبسا هندو و ترک همزبان / ایبسا دو ترک چون بیگانگان
آنچه خواندید بخشی از جستاری در زندگی و اندیشهی مولانا جلالالدین محمد بلخی است که با عنوان «من بادم و تو آتش» به قلم فرشید ابراهیمی پژوهشگر تاریخ در امرداد 402 چاپ شده است.
خوانندگان میتوانند برای دسترسی به هفتهنامهی امرداد افزونبر نمایندگیها و روزنامهفروشیها از راههای زیر نیز بهره ببرند.
لینک خرید اینترنتی شماره 402 امرداد
لینک اشتراک ایمیلی هفتهنامه امرداد
نشانی دکههای شهر تهران ، کرج و حومه
