تابستان امسال کاخ سعدآباد تهران میزبان شمار بسیاری از دوستداران فرهنگ‌وهنر ایران بود که به تماشای رویداد هنری ویژه‌ای با نام کنسرت‌نمایش «سیصد» آمده بودند. داستان شورانگیزی که گروهی از برجسته‌ترین هنرمندان نمایش (تیاتر) و موسیقی ایران را گِردهم آورده بود تا اجرایشان را پیشکش تماشاگران کنند؛ برنامه‌ای که بی‌گمان تا سال‌ها در یادها خواهد ماند؛ به‌ویژه آن‌که اجرای موسیقی پُرطنین و شورآفرین آن و بازی‌های استادانه‌ی هنرپیشگان، بر ارزش‌های نمادین سیصد افزوده بود.
کنسرت‌نمایش سیصد کاری بود از سهراب پورناظری همراه با قطعات و اجرایی از او به کارگردانی امیر جدیدی، موسیقی تهمورس پورناظری و خوانندگی رضا بهرام که برخی به‌درستی آن را «بزرگ‌ترین اثر در تاریخ برگزاری کنسرت‌نمایش در ایران» می‌دانند.
دیدار صمیمانه‌ی ما با سهراب پورناظری، نوازنده‌ی چیره‌دست و نام‌آشنای سازهای ایرانی، در یکی از روزهای شهریورماه، گفت‌وگویی با او درباره‌ی کنسرت‌نمایش سیصد پیش آورد تا هم ما و هم خوانندگان امرداد بیش‌تر با اندیشه‌های او در اجرای این کنسرت‌نمایش آشنا شوند. این بار به جای دیدن دست‌های آفرینش‌گر سهراب پورناظری در نواختن استادانه و کم‌مانند سازها، از زبان او شنیدیم که کار کنسرت‌نمایش سیصد چگونه پیش رفت، ادامه یافت و به پایان سرفرازانه‌ی خود رسید.
کاری برای مردم ایران
پورناظری در آغاز گفتوگو بر این نکته پافشاری کرد که: «این برنامه به شکل بسیار ویژه‌ای برای مردم ایران است و خوشحالیم که به آن توجه شد.» سپس به انگیزه‌هایش در ساخت موسیقی سیصد پرداخت و گفت: «می‌خواهم از خاستگاهی سخن بگویم که انگیزه‌ای برای من شده است تا به سوی چنین کارهایی بروم و برنامه‌هایی از این دست بسازم. از دیرباز در خانواده‌ی من اندیشیدن به ایران و چیستی آن و دریافتن معنای ایران، مهم بوده است. می‌خواستیم آگاه باشیم که ایران چیست و فرهنگ آن چگونه است. من نیز هرچه بیش‌تر با شاهنامه و تاریخ و فرهنگ ایران آشنا می‌شدم و بیش‌تر می‌اندیشیدم، حس می‌کردم دریچه‌های بیش‌تری به رویم باز می‌شود. دریافتم که شناخت ایران، دل‌بستگی و عشق به ایران می‌آورَد، تا بدان اندازه که به‌سادگی نمی‌توانیم آن را نادیده بگیریم. پس به اندازه‌ی خودم کوشش می‌کنم که پرتوی از آن شناخت، آگاهی و اندیشه را در کار و هنرم نشان بدهم. حرف من موضوعی سراسر انسانی است، نه ایدئولوژیک. دارم از انسانِ ایرانی حرف می‌زنم که هزاره‌هاست با زندگی دست‌وپنجه نرم کرده و انسانی حماسی شده است …
آنچه در بالا آمده است بخشی از گفت‌وگویی‌ست از نگار جمشیدنژاد با سهراب پورناظری آهنگساز و نوازنده‌ی سازهای ایرانی، که در تازه‌ترین شماره امرداد چاپ شده است.
متن کامل این گفتوگو را در رویه‌ی دوم (رویداد) شماره 460 هفته‌نامه‌ی امرداد بخوانید.
«امرداد» شماره‌ی 460، از دوشنبه، 21 شهریورماه، 1401 خورشیدی، در روزنامه‌فروشی‌ها و نمایندگی‌های امرداد در دسترس خوانندگان قرار گرفت.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
فروش اینترنتی شماره 460 هفته‌نامه امرداد
