در روزِ دهم ز ماهِ‌ بهمن شد آتشِ جاودانه روشن

سروده‌ایی از بانوی فرهیخته توران شهریاری چکامه‌سرای زرتشتی، به فراخور فرارسیدن فرخنده جشن سده

ای آتشِ گرم و روشن و پاک

وی بال گشوده سوی افلاک

نام سَدِه را نهاده بر خویش

عمرت ز هزاره‌ها بود بیش

بس رازِ كهن به دل نهفتی

از آن به كسی سخن نگفتی

آیینه‌ی مردمان پاكی

پرجذبه و گرم و تابناكی

شهنامه كه پیک راستانست

یادآورِ عهدِ باستانست

این گونه ترا نموده تصویر

ای آتشِ جاودانِ پیگیر:

«هوشنگ «خدیوِ پیشدادی

یک روز پی شكار و شادی

بر اسبِ شهی سوار گردید

در دشت پی شكار گردید

ناگاه كنار مشتِ خاری

افتاد نگاه او به ماری

برداشت به چابكی یكی سنگ

افكند بسوی مارِ شب رنگ

آن مار، خزید و جان به در بُرد

وان سنگ بسنگِ دیگری خورد

ناگاه شراره‌ای بیفروخت

هر خار و خسی كه بود از آن سوخت

آن شعله ی خُرد گسترش یافت

گرمی و فروغ از آن برون تافت

پیدایشِ ‌آتش از همین جاست

هر چند در این میان سخن‌هاست

در روزِ دهم ز ماهِ‌ بهمن

شد آتشِ جاودانه روشن

جشنِ‌ «سده» گرم و شادی افزای

زان روز ستاده پای برجای

آغازگر تمدن است آن

شد حاصل از آن رفاه انسان

زنهار كه هدیه ای خداییست

روشنگرِ‌ قوم آریاییست

دیده است هزار زیر و بم را

گه شادی و شور و گاه غم را

ننمود به كس اگر چه احوال

جشنی است چو مهرگان، كهنسال

پیریست كه بس هزاره دیده است

گه گفته و گه گهی شنیده است

گه داد به خلق شور و شادی

گه رفت به مرز نامرادی

افسرد، ولی نگشت خاموش

از خاطره‌ها نشد فراموش

زنهار اگر زبان گشاید

بس رازِ نهفته را نماید

گوید به تو،‌ هر وجب ازین خاک

از پرتو عشق شد چنین پاک

از خونِ دلِ دلاورانش

سرخ است شفق در آسمانش

فریاد برآورد كه ایران

هرگز نشود خراب و ویران

این مُلک ز بس كه زیر و بم دید

چون آهن آبداده گردید

آیین سده نمادِ هستی است

راهی به سوی خداپرستی است

ایرانی پاک زاده، زنهار

این‌ آتش گرم را نگهدار

چون شعله‌ی عشق جاودانست

یادآورِ‌ آتشِ مُغانست