«این پرسش را بارها از خود پرسیده‌ام که وابستگی فرهنگی من به جایی که در آن زندگی می‌کنم تا چه اندازه است و چه اندازه به آن وفادار هستم. هر یک از انسان‌ها در جایی از دنیا زاده شده‌اند، برای وابستگی به آن نقطه از جهان باید شوندی(:دلیلی) پیدا کنند. این شوند باید دربردارنده‌ی باورها، احساسات و شگفت‌زدگی در آن‌ها باشد. برای فردی که کار هنری انجام می‌دهد و در هنر تنفس می‌کند شگفت‌زدگی نخستین عنصر درخور توجه است. آن چه که باعث شده است که من خود را به دریافت‌های فرهنگی‌ام از ایران وابسته بدانم و از آن در کارهایم بهره ببرم شگفت‌زده شدنم است. شگفت‌زده از آنچه که در این فرهنگ پیدا می‌کنم. هنگامی که در نوجوانی با شاهنامه آشنا شدم بیش‌تر از این‌که به‌عنوان یک اثر ایرانی به آن نگاه کنم، شگفت‌زده‌ی آن بودم. در درازای زندگی این شگفت‌زدگی در من بیش‌تر شد.»
آنچه در بالا آمده بخشی از گفت‌وگوی خبرنگار امرداد با آیدین سلسبیلی است که با عنوان «شاهنامه با پویانمایی زنده مانده است» در امرداد 359 چاپ شده است.
