انتشار کتاب «بانوان شاهنامه» نوشته‌ی دکتر گیتی فلاح‌رستگار، رویداد خجسته‌‌ای است که باید ارزش آن را دانست. درباره‌ی نقش‌ورزی زنان در شاهنامه کتاب‌هایی چاپ شده است، اما سخنی به‌دور از راستی نیست اگر بگوییم کمتر پژوهشی به پای کتاب «بانوان شاهنامه» می‌رسد. باید کتاب او را خواند تا دید چه‌مایه رنج بُرده است تا اثری بیافریند سرشار از تازه‌جویی‌ها، یک‌دست و آگاهی‌بخش.
او خواننده را پابه پای رویدادها و فراز و نشیب داستان‌های شاهنامه می‌بَرد و از جنگ و ستیزها، دوستی و آشتی‌جویی‌ها و خردورزی‌هایی سخن به میان می‌آورَد که بانوان شاهنامه از سر گذراندند. دکتر فلاح‌رستگار سرگذشت بانوان شاهنامه را در ترازوی نقد و سنجش می‌گذارد و نشان می‌دهد که زنان ایرانی در حماسه‌ی ملی ما چه جایگاه بلند و ستایش‌آمیزی دارند و چه‌گونه در کوران رخدادهای سهمگین و تاب‌سوز، گام در راه گذاشتند و از آزمون روزگار سربلند و سرافراز بیرون آمدند.
دکتر فلاح‌رستگار زندگی علمی پُربهره‌ای داشته است. آن زمان که در دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد سرگرم تدریس بود، شاگردانی را پرورش داد که اکنون برخی از آنان استادانی نامور هستند. هنگامی هم که ناسپاسی‌ها و قدرناشناسی‌ها او را از دانشکده‌ی ادبیات دور کرد، با جویایی و کنجکاوی بسیاری که از بینشی علمی مایه می‌گیرد، کتابی نوشت که اکنون در دسترس ماست و میزانی است از آگاهی‌های ژرف و گران بهای او: کتاب ارجمند «بانوان شاهنامه».
او پیش از هر سخنی نخست از سال‌های تدریس خود در دانشکده‌ی ادبیات و آزردگی‌هایی که به‌ناروا دیده بود، سخن گفت: «از دانشگاه تهران دکترای ادبیات فارسی گرفتم. واپسین سمتی که داشتم، در روزگاری که استادم شادروان دکتر غلامحسین یوسفی مدیر گروه تخصصی بودند، مدیر گروه ادبیات فارسی بود. چند سال پس از آن در تیرماه سال 1362 همکاری من با دانشگاه فردوسی قطع شد».
آنچه در بالا آمده است بخشی از گزارشی‌ست با عنوان «بانوان به شاهنامه شکوه وبزرگی بخشیده‌اند» به قلم شهداد حیدری در گفت‌و‌گو با دکتر گیتی فلاح‌رستگار که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این گفت‌و‌گو را در رویه‌ی چهارم (شاهنامه) امرداد شماره 435 بخوانید.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
