سرهنگ سروشیار سروش‌پور دیده از جهان فروبست

سرهنگ سروشیار خدایار سروش‌پور، پدر موبد پدرام سروش‌پور، هموند انجمن موبدان تهران، دیده از جهان فروبست.

سروشیار سروش‌پور، سرهنگ بازنشسته نیروی زمینی ارتش، روز ماه ایزد و اسفندماه در گاهشمار زرتشتی برابر با چهارشنبه ششم اسفندماه 1399 خورشیدی از جهان هستی درگذشت. آیین پرسه آن روانشاد شنبه 9 اسفندماه از ساعت 20 در رویه اینستاگرامی پرسه برخط برگزار می‌شود.

سروشیار سروش‌پور، سال 1321 در خانواده‌ای از زرتشتیان کرمان دیده به جهان گشود. مادرش اختر تهمتنی و پدرش، خدایار سروش‌پور از صاحبان باغ خرما در بم بود.
وی فرزند سوم از شش فرزند خانواده بود، تحصیلات ابتدایی را در شهر بم گذراند و پس از آن در کرمان و در دبیرستان نظام به تحصیل پرداخت. سروشیار در نوجوانی، سن 15 سالگی پدر خود را از دست داد.
پس از پایان تحصیل در دبیرستان نظام، به دانشکده افسری رفت و لیسانس علوم نظامی خود را دریافت کرد و به نیروی زمینی ارتش پیوست و سال‌ها در این لباس و با درجه سرهنگی به خاک میهنش که به آن عشق می‌ورزید خدمت کرد.
سرهنگ سروش‌پور در سال 1351 با پریچهر اشیدری، فرزند موبد اردشیر اشیدری ازدواج کرد و از خود چهار فرزند با نام‌های پدرام، پیمانه، پوروشسب و پانته‌آ و پنج نوه به یادگار گذاشت. فرزند بزرگ وی موبد مهندس پدرام سروش پور، راه نیاکان را برگزید و به جایگاه موبدی رسید.
سروشیار سروش‌پور در دوران بازنشستگی از ارتش به مطالعه در این زمینه و فعالیت‌هایی از جمله سرایش شعر و همکاری با انتشارات فروهر پرداخت. از دوستداران فرهنگ و تاریخ ایران بود و به ویژه در زمینه تاریخ ایران و دین زرتشتی مطالعه می‌کرد.
ایشان از خود کتاب شعری به نام «سروشیارنامه» برجای گذاشته است که شامل سروده‌های وی پیرامون جشن‌های زرتشتی، رویدادهای تاریخی و بزرگان و نامداران زرتشتی و ایرانی است.
شادروان همچنین پیام‌های گات‌ها را به شعر برگردانده بود و برآن بود آنها را در کتابی به چاپ برساند. پیش از آن که این کار به انجام برسد جهان هستی را بدرود گفت. ایشان با داشتن طبع شعر به مناسبت‌های گوناگون برای دوستان و نزدیکان شعر می‌سرود.
سرهنگ سروشیار سروش‌پور را به درستکاری، امانت‌داری و وظیفه‌شناسی یاد می‌کنند.
هفته‌نامه امرداد درگذشت بهشتی‌روان سروشیار سروش‌پور را به خانواده به‌ویژه موبد پدرام سروش‌پور آرامش‌باد گفته و برای آن انوشه‌روان، گروسمان‌نشینی و برای بازماندگان دیرزیوی و شکیبایی آرزومند است.