یادروز درگذشت بدیع‌الزمان فروزانفر؛ استاد برجسته‌ی ادبیات فارسی

امروز فرخ و پیروز روز سروش ایزد، 17 اردیبهشت‌ماه سال 3759 زرتشتی، پنجشنبه 16 اردیبهشت‌ماه 1400 خورشیدی، ششم می 2021 میلادی

۱۶ اردیبهشت‌ماه، یادروز درگذشت بدیع‌الزمان فروزانفر، ادیب و استاد برجسته‌ی زبان و ادبیات فارسی است.

محمدحسین بشرویه‌ای، معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر، زاده‌ی۲۰ تیرماه ۱۲۸۳ خورشیدی مقدمات علوم را در زادگاه خود بُشرویه آموخت و آنگاه راهی مشهد شد و از درگاه استادان ادبِ حوزه خراسان، همچون ادیب نیشابوری و‍ ادیب پیشاوری بهره برد. نزدیک به سال ۱۳۰۰ خورشیدی رهسپار تهران شد و تحصیلات خود را در مدرسه سپهسالار ادامه داد و چندی حجره‌ای در مسجد سپهسالار داشت. در جوانی در همان مدرسه به‌تدریس پرداخت و در سال ۱۳۰۵ معلم دارالفنون و دارالمعلمین عالی شد. در سال ۱۳۱۳ به‌معاونت دانشکده معقول و منقول “الهیات” دانشگاه تهران گمارده شد.
تخلص شعری او در آغاز شاعری‌اش، تخلص ضیا را برای خود برگزید و سپس همسان فارسی شده‌ی واژه‌ی ضیا یعنی فروزانفر را به کار بست.
در سال ۱۳۱۴ هیات ممیزه دانشگاه تهران، مرکب از نصراله تقوی، علی‌اکبر دهخدا و ولی‌اله نصر، تألیف ارزنده او به‌نام تحقیق در زندگانی مولانا جلال‌الدین بلخی را ارزیابی و به او گواهی‌نامه دکتری اعطا کرد. به استناد این گواهی‌نامه در همان سال استاد دانشسرای عالی و دانشکده‌های ادبیات و معقول و منقولِ دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۲۳ بر اساس رأی شورای استادان به ریاست دانشکده معقول و منقول برگزیده شد و تا سال ۱۳۴۶ در این سِمَت باقی بود. از آغاز پایه‌گذاری دوره دکتریِ ادبیات فارسی در دانشگاه تهران تدریس در دوره دکتری را بردوش گرفت و برنامه این دوره را پایه‌گذاری کرد. وی استادِ راهنمای گروهی از دانشجویان سرآمد دوره دکتری در دانشکده‌های ادبیات و الهیات بود که بیشتر آنان بعدها استادان برجسته ادب پارسی و مطالعات فرهنگ ایران شدند؛ از جمله: ناتل خانلری، ذبیح‌اله صفا، حمیدی شیرازی، عبدالحسین زرین‌کوب، غلامحسین یوسفی، محمدامین ریاحی، محمد دبیرسیاقی، شفیعی کدکنی، سیمین دانشور، ضیاءالدین سجادی، جلال متینی، صادق گوهرین، منوچهر ستوده، منوچهر مرتضوی و بسیاری دیگر.
وی در سال ۱۳۴۶ از استادی دانشگاه بازنشسته شد اما همکاری خود را در تدریس در دوره دکتری ادبیات فارسی تا روزهای پایانی زندگی ادامه داد. در همین زمان، عضویت مجلس سنا را یافت. مدتی نیز ریاست کتابخانه سلطنتی را نیز بردوش گرفت.
استاد بدیع الزمان فروزانفر سال ۱۳۴۹ خورشیدی در ۶۶ سالگی درگذشت و در آرامستان باغ طوطی شهرری به‌خاک سپرده شد.

? 16 اردیبهشت‌ماه نخستین سالگرد درگذشت دکتر رستم فرودی، استاد برجسته ریاضیات

دکتر رستم فرودی، فرزند جمشید و ماه‌خورشید فرودی، یکم آبان‌ماه ۱۳۱۵ خورشیدی در قاسم‌آباد یزد به جهان هستی چشم گشود.
دکتر رستم فرودی قاسم‌آبادی، فرهیخته‌ی زرتشتی، استاد برجسته‌ی ریاضیات سالیان به تربیت مدرسان و دبیران ریاضی کوشیده و از شیوه‌های نوین در آموزش ریاضیات بهره گرفته است. استاد دلبسته‌ی ریاضی، پس از سالیان پژوهش و تدریس سه‌شنبه 16 اردیبهشت‌ماه 1399 خورشیدی در سن 84 سالگی در پی بیماری، چشم از جهان فروبست.

نام و یاد نیکان و بهان جاودان باد. زندگی‌نامه زنده‌یاد رستم فرودی، نخبه‌ی ناشناخته‌ی ریاضیات را بخوانید.

روز هفدهم از هر ماه در گاهشمار زرتشتی به نام سروش ایزد پیوند یافته است. سروش به چم (:معنی) گوش دادن و فرمان بردن است به خواست خدایی و ما آن را نیوشایی معنا کرده‌ایم تا نزدیکتر به اصل باشیم.

اینک من سروش ترا که

از همه بزرگتر است، می‌طلبم

تا به آرمان خود رسم

و زندگانی درازی به دست آورم

و به شهریاری منش نیک در آمده

و به راه راستی گام زده،

به جایگاهی رسم که مزدا اهورا می‌باشد. (۳۳_۵)

اشو زرتشت می‌گوید:

کسی را که مزدا دوست دارد ، نیوشایی و منش نیک به او روی می‌آورد (۴۴_۱۶)

زرتشت می‌خواهد به دستیاری نیوشایی به خواست و آرمان خود برسد (۳۳_۵)

نیوشایی راهی است که به اهورامزدای توانا می‌رود (۲۸_۵)

نیوشایی راه رستگاری را ، هم برای رستگار و هم برای دروغکار ، همواره روشن می‌سازد (۴۳_۱۲)

از این گفته‌ها به ویژه آنجایی که نیوشایی با منش نیک است‌، بر می‌آید‌، که فرمانبرداری زرتشت کورکورانه نیست بلکه از روی اندیشه و با دلی پر از مهر است.